Dziewczyna z sierocińca recenzja

Z pewnością wielu osobom słowo "sierociniec" zazwyczaj źle się kojarzy, ja nie mam takich skojarzeń. Myślę, że dlatego, iż niemal połowę swojego dość długiego życia mieszkałam obok takiego domu. Byłam tam bardzo częstym gościem, zresztą nie tylko ja. To był naprawdę bardzo przyjazny ośrodek dla dzieci, nie tylko dla sierot, ale i dla ich znajomych..., przyznam nawet, że zazdrościliśmy dzieciom z domu dziecka zabawek, imprez i... jedzenia. To były takie czasy i z pewnością pracujący tam ludzie byli naprawdę bardzo życzliwi. Teraz już tak nie jest słodko podobno, lecz teraz nie ma w tym domu żadnych sierot a po drugie wszystko się zmieniło, system wychowawczy również. Jednak czytając czasem o różnych takich placówkach, to aż ciarki przechodzą po plecach. Widok samotnych, porzuconych i skrzywdzonych dzieci, które pragną rodzicielskiej miłości i odmiany losu źle się kojarzy...

W tej książce jednak mamy do czynienia z prawdziwym sierocińcem prowadzonym przez zakonnice.
Ernestine August trafiła do tego sierocińca we Wrocławiu jako pięcioletnia dziewczynka. Od samego początku była na straconej pozycji z racji swojego
pochodzenia. Była Niemką, a więc tą złą, gorszą. Zakonnice nie potrafiły ujarzmić dzieci i dokładnie przypilnować porządku, więc między dziećmi często dochodzi do awantur i przemocy wobec słabszych.

Pod koniec działań wojennych siostry zakonne uciekają z dziećmi z Wrocławia. Wysiadają z pociągu w Dusznikach-Zdroju. Docierają do opuszczonego Domu Zdrojowego, który adaptują na sierociniec.
Bardzo lubię Wrocław a także miałam okazję bywać w Dusznikach-Zdroju. Dlatego opisy autorki sprawiły mi wielką przyjemność, przypomniały mile spędzone tam dni. To tak, jakbym podróżowała razem z dziećmi, razem z Erną...
Po wojnie niemieckie dzieci maja być wywiezione do Niemiec, część polskich jest adoptowana. Polska lekarka Wanda, zabiera Ernę ze sobą do Warszawy. Dziewczynka jest szczęśliwa. Wreszcie ma swoją rodzinę. Ma nowe imię - Nina. Swój pokój, tylko dla siebie. Lecz czy szczęście może tak długo trwać?

Historia opowiadana jest z punktu widzenia dwóch osób, jedną z nich jest Erna a drugą Eryk, młody lekarz, który ożenił się z Wandą. Wyjechał do Rosji, więc początkowo dziewczynka nie miała z nim kontaktu. I byłoby dobrze, żeby tak już zostało...
Ta historia wyzwala tak wiele skrajnych emocji, że po prostu brakuje mi słów.
Warto przeczytać tę książkę, bo nie jest to taka sobie zwykła historyjka.
Polecam.