Garderoba recenzja

Lubię sięgać po debiuty. Doszukiwać się podobieństw, cieszyć z braku schematu. Nie jest tu banałem, że debiut – debiutowi nie równy. Myślę, że najłatwiej odnaleźć się na rynku książki sensacyjnej – to chłonny gatunek i łatwo rozepchać się na półce. Innym gatunkom może być trudniej… Przed Państwem debiutująca Jagna Ambroziak i jej „Garderoba”!

Na wstępie muszę się przyznać, że miałam zupełnie inne wyobrażenie o tej powieści. Zarówno okładka, jak i opis sugerowały książkę lekką, typowo kobiecą. Sięgnęłam po nią również ze względów osobistych – personalia autorki są mocno zbliżone do moich. Tymczasem „Garderoba” to historia Jael, pochodzącej z Tel-Awiwu młodej kobiety, która studiuje historię sztuki w Paryżu. Jael Stravinsky, córka Ido i Eli, wnuczka Estery i Miriam, kuzynka Alex. Nie ma tu jasno wyodrębnionej chronologii, bo wydarzenia z czasów gdy była dzieckiem, przeplatają się z czasami szkolnymi i teraźniejszością. Są tu zdania takie jak lubię – proste, bez zbędnych ozdobników i przymiotników, a jednocześnie pełne uczuć i gęste od emocji. Jael musi uporać się sama ze sobą i bagażem złych doświadczeń. Nie ułatwiają tego toksyczne relacje z rodzicami. Jest bardziej gorzko, niż słodko.

Jagna Ambroziak nie oszczędza Jael. Dziewczyna po porażkach przemyka gładko i sprytnie, ale pozostawiają one ślady na interakcjach z otoczeniem, budowaniu relacji, tworzeniu związków. Jest ciągle niepewna co do swoich działań, choć wizualnie i na pozór sprawia inne wrażenie. Nie ułatwia tego spora dawka autokrytycyzmu. Jednocześnie kobieta pragnie miłości, pragnie być szczęśliwa, ale odczuwa chroniczny i wewnętrzny lęk. Jael ucieka w świat ubrań – przebierając się w kolejne stroje, zakłada do nich nowe twarze. Nieustannie stroi miny i przybiera pozy.

„Garderoba” to zgrabny język oraz staranna i drobiazgowa kreacja bohaterów. Autorka po mistrzowsku rozkłada na kawałki i części pierwsze reakcje i relacje bohaterów. „Garderobę" można polubić lub nie, jednak niezaprzeczalnie to świeżość na literackim rynku, która zaskakuje dojrzałością stylu i treści. To historia o życiu, sensie istnienia człowieka i miłości. O akceptacji siebie, rodziny i świata. Autorka uświadamia nam, jaki wpływ może mieć otoczenie, nie tylko to w którym się wychowujemy.

Nie jest lekturą łatwą, wakacyjną i słoneczną. To powieść specyficzna, powieść dobra. Polecam!

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl