Gałęziste recenzja

Artur Urbanowicz "Gałęziste".

Karolina i Tomek wyruszają na wycieczkę na Suwalszczyznę. Taki wyjazd na Święta Wielkanocne, aby pobyć razem. Sytuacja się komplikuje, gdy zamiast w Osinkach dostają zakwaterowanie w Białodębach. Mała wioska pośród lasu. Pomimo okoliczności, okolica jest malownicza a ich gospodarze przyjaźnie nastawieni. Przynajmniej niektórzy... 

Bardzo szybko młoda para przekonuje się o tym, że w ich otoczeniu dzieją się niewytłumaczalne rzeczy. Karolina miewa stany lękowe, koszmary, wizje. Tomek, jako zagorzały ateista, próbuje wszystko tłumaczyć logicznie. Nie pomaga tu fakt, że Karolina jest praktykującą chrześcijanką. 

Las... każdego roku, o tej samej porze, to jest w okresie świąt Wielkanocnych, w lesie ginie turysta. Chociaż nie ginie tak po prostu. Las żyje. Las kontroluje. Las wybiera, kto z niego wyjdzie, a kto nie...

I to właśnie w tym lesie rozgrywają się nadprzyrodzone rzeczy. Są zjawy, są duchy i są potwory. Ludzie, którzy w tym lesie się zgubili, tracą rozum i resztki nadziei. A las rośnie w siłę. Karmi się ich strachem. Karmi się gniewem. Nienawiścią. Staje się coraz silniejszy i bardziej kreatywny. W nim nic nie jest normalne i oczywiste...

"Gałęziste" to prawdziwa powieść grozy. Znajdziemy tu wszystko. Strach, tajemnicę, zjawiska nadprzyrodzone, sekty, demony. Sam opis lasu sprawia, że czuje się gęsią skórkę. Sprawia, że wyobraźnia działa na pełnych obrotach. I przy zamknięciu oczu, jest się tam, na miejscu. Czy to w środku lasu, czy to nad nawiedzonym jeziorem, czy w samej wiosce, o której istnieniu nie wiedzą normalni ludzie. 

Cała historia jest przerażająca. Opiera się na legendach, wierzeniach i sekcie. Wszystko pięknie łączy się w całość. Wszystko do siebie pasuje. Emanuje grozą. Taką prawdziwą, po której można mieć koszmary. 

Czytałam z zapartym tchem. Ciężko było się od czytania oderwać. Mimo strachu... to jest właśnie klimat, który uwielbiam. Właśnie to cenię sobie w dobrych horrorach. Autor idealnie opisał las i wydarzenia, które miały w nim miejsce. Do ostatniej strony nie byłam pewna, czy to już koniec tej historii. Końcówka mnie zaskoczyła! Nie miło... niestety. Szczęśliwego zakończenia tu nie znajdziemy. Ale może to i lepiej. To jeszcze bardziej przeraża i sprawia, że długo będę mieć w pamięci powieść. A na las będę patrzeć bardziej... hmm. Jeszcze z większym szacunkiem. 

Zdecydowanie polecam!