Karczma Pod Rybim Łbem recenzja

Nadeszła pora na zakończenie przygód Friedy Astor.

Muszę z przyjemnością stwierdzić, że ten tom czytał mi się o wiele łatwiej niż poprzedni, głównie ze względu na rozbudowanie warstwy obyczajowej bo w przypadku Kamienicy Schopenchauerów, skupiona ona była na szczegółowych opisach dawnego Danzig (Gdańska).

Tym razem także nie brakuje opisów życia w Danzig czy sytuacji politycznej w owym czasie ale jednak dzięki ich zmniejszonej ilości i szczegółowości książkę czyta się z przyjemnością i błyskawicznie.

Frieda musi zmierzyć się z nowymi zagrożeniami i wyzwaniami, zaznaje miłości by brutalnie ją stracić a do tego przeżywa coś tak okropnego, czego nie życzę nikomu, nawet wrogom.

Był pewien moment, który wywołał u mnie szok i mdłości, nie spodziewałam się, iż Mathilde posunie się do takiego czynu.

Jakiego? To już Was odeślę do lektury.
Ciekawe, czy także u Was wywoła takie emocje.

Dzięki zawirowaniom politycznym Ben opuszcza więzienie.
Pragnie zemsty, chociaż nie wie, że na niewłaściwych osobach.
Mężczyzna musi odzyskać siły ale pragnienie pomszczenia swojej niedoli nigdy w nin nie gaśnie.

Czy uda mu się jego okrutny plan?
Czy obecność pięknej kurtyzany przesłoni mu jednak nienawiść do Friedy i Roberta?

Ta historia jest pełna emocji wszelkiej maści, bólu, cierpienia ale także zapachów przepysznej kuchni wszakże Frieda nadal gotuje a Mathilde okazuje się mieć nieprzeciętny dar rozpoznawania smaków.
Kuchnia Friedy nie przestaje zaskakiwać ale nie tylko jej możliwości mają tę moc.

Pachnie ona szczęściem okraszonym cierpieniem ale czyż nie jest tak, że po burzy zawsze wychodzi słońce?

Czy Frieda spełni swoje marzenie o byciu karczmarzową?
Czy Robert kiedyś zagra szczęśliwą melodię na swojej piszczałce?

Wszystkie odpowiedzi kryją się na stronicach tej książki a jeśli nie czytaliście poprzedniego tomu, to gorąco zachęcam do jego nadrobienia, byście mieli pełen obraz sytuacji - zwłaszcza między Benem a resztą.
Mimo tego, uważam, że ten tom da się także czytać oddzielnie chociaż sądzę, że nie warto. Lepiej całość zestawić razem, by historia stała się kompletna i miała głębszy wydźwięk.