Frankenstein w wersji do nauki angielskiego recenzja

Marry Shelley "Frankenstein".
Historia zaczyna się od listów Waltona, który opisuje swoją podróż za wiedzą, spełnieniem naukowych pragnień i marzeń. Wyrusza on w nieznane, bez przyjaciół, chociaż otaczają go ludzie. Pisze do siostry z nadzieją, że jeszcze się spotkają. Pisze, bo tylko jej może zwierzyć się ze swoich przekonań, zmartwień i pragnień. Czymże jest nauka? Jak poszerzać jej granice?

Walton podczas wyprawy natyka się na wycieńczonego człowieka, który dryfuje na krze w stronę jego statku. Wiktor Frankenstein. Kiedyś zacny człowiek, chętny do zdobywania wiedzy. Wiedza ta uczyniła go naukowcem, jednakże jego eksperyment okazał się być tragiczny w skutkach.

Poznajemy historię Wiktora, jego dotychczasowe życie, jego chęć eksperymentowania, odkrycia sposobu, by móc nadać rzeczom nieożywionym tchnienie, życie. Chce być stwórcą. I tym stwórcom się staje. Biada mu, bowiem zesłał na siebie stos nieszczęść. Jakże mógł stworzyć czarta gorszego niż demon. Potwór, jakże zwykł go nazywać, jest monstrualnie wielki, odrażający z wyglądu. Jest czymś zupełnie innym niż stworzenie ludzkie.

Poznajemy historię z punktu widzenia samego Stworzenia. Jego niewygody życia, nawyki, chęć nauki mówienia i pisania. Poznajemy jego sposób myślenia. Ma on gadane, toteż człowiek nie widząc go jest skłonny mu współczuć. Stworzenie przez swój wygląd jest poniewierane, odpychane. Ludzie się go boją. Sam jego stwórca Wiktor, nie chce mieć z nim nic do czynienia. Tak też Stworzenie poznaje nowe uczucia. Nienawiść. Zemsta. Krew. Śmierć. Śmierć ludzi bliskich Frankensteinowi.

Klasyka. To jest właśnie piękna klasyka, pełna wdzięku, pięknego słownictwa, innych nawyków. Pełna różnych, niekiedy sprzecznych emocji. Z jednej strony Wiktor Frankenstein ukazuje się jako człowiek rządny wiedzy i władzy, aczkolwiek kochający swych najbliższych. Z drugiej strony ukazuje się jako egoista i tchórz, bowiem nie potrafi przemoc się, by choćby komuś wspomnieć i swoim dziele. Samo Stworzenie, Potwór, poza oczywistą szpetnością ukazuje się jako wrażliwy, pełen miłości i przyjaźni ktoś. Z drugiej strony, łaknący zemsty, zadający śmierć niewinnym ludziom, budzi w nas jeszcze większą grozę.

Szczegółowe opisy natury, miast, wiosek, gór. Wszystko można sobie wyobrazić nie zamykając nawet oczu. Klimat urzeka swoją prostotą a jednocześnie wyniosłością. Jest pełen grozy, choć nie tej nowoczesnej. Ma to coś. Po prostu.

Forma listów, dzienniku jest świetna, bowiem mamy tu trzy historie opisane szczegółowo. Można wczuć się w życie bohaterów. I jak pisałam wcześniej. Mamy pełną gamę emocji. Od radości, po smutek, żal, strach, grozę, nienawiść aż po chęć autentycznej zemsty.

Gratka dla fanów klasyki. Gratka dla mnie. Jestem w 100% usatysfakcjonowana lekturą. Nie pozostaje mi nic innego, jak zdobyć piękne wydanie i dumnie postawić je na półce.

Ze swojej strony polecam!