Fotoplastikon recenzja

Czy w czasach nastoletnich miała/eś wielu przyjaciół? Ja mam wrażenie, że dzisiejsza młodzież ma o wiele trudniejszą sytuację. W dobie wszechogarniających mediów społecznościowych trudniej budować prawdziwe rekacje. Bo jak wyskoczyć z tego systemu, w którym siedzą przecież wszyscy rówieśnicy. Do tego dochodzi presja, że "ta młodzież dzisiaj to tylko w telefonach siedzi". A jakim cudem miałaby siedzieć na przysłowiowym trzepaku, skoro ich życie toczy się tak mocno wirtualnym świecie?

Ciało nastolatki, którą powieszoną znaleziono w wynajmowanym przez jej rodzinę mieszkaniu, przypomina obraz z fotoplastikonu. Niestety szybko okazuje się, że jej życie, zwłaszcza w ostatnich miesiącach przed śmiercią, również opierało się na zakłamanych obrazach, fałszywych relacjach i złudnych marzeniach. Po tym, jak rodzice się rozstali, dziewczyna przeprowadziła się z matką do Krakowa. W nowym świece, jakże innym od tego, który znała dotychczas, trzeba dopasować się do jego standardów, żeby przetrwać. Czy psychika młodej Oli nie wytrzymała tej presji? Prokurator Michał Stróż i komisarz Alicja Romska, podejrzewając, że to nie było zwykle samobójstwo zaczynają drążyć sprawę. Wkraczają w ten sposób nie tylko w hermetyczny świat lokalnej młodzieży, ale także w pełne korupcji, braku zasad i wykorzystywania władzy środowisko, po którym ostatnie, czego należałoby się spodziewać, to skrzywdzenie młodej dziewczyny. Niestety historia, którą opowiada nam autor, ocieka sztucznością i grą pozorów.

Gdybym miała wybrać jedno uczucie, które dominowało we mnie podczas lektury tej książki, zdecydowanie byłby to...smutek. Oczywiście nie brakuje tu napięcia, towarzyszącego czytelnikowi na kolejnych krokach zagłębiania się z Romską w szczegóły śledztwa. Z pewnością nie raz poczujesz oburzenie postawą bohaterów. Jednak mnie uderzył tu właśnie dojmujący smutek. Jak bardzo na pozór jest to, co widzimy wokół siebie. Jak wielka głębia, często na wskroś czarna, kryje się za uśmiechami ludzi, których spotykamy na ulicach lub, tym bardziej, oglądamy w internecie. Czasem wystarczy tylko spojrzeć głębiej, zajrzeć w oczy, zamiast skupiać się tylko na kolorowym obrazie, by dostrzec potrzebę pomocy, wołanie o tę pomoc. I choć nie zawsze się da coś zmienić, warto mieć oczy otwarte na prawdę i żyć w zgodzie z własnym kręgosłupem moralnym.

"Fotoplastikon" to kolejna książka Kaniosa skupiona na człowieku i w doskonały, choć brutalny w swej prawdziwości sposób pokazująca jego naturę.