Figurka z porcelany recenzja

Agata Bizuk w swojej najnowszej powieści podejmuje się tematu syndromu DDA, przemocy domowej (fizycznej i psychicznej), emocjonalnego i finansowego uzależnienia od oprawcy. O tych problemach wciąż zbyt mało się mówi. Ofiary nadal nie otrzymują należytej pomocy, a i same wstydzą się lub boją przyznać, że dzieje się coś złego.

"Każdego dnia prowadzę moją prywatną wojnę z całym światem – albo on, albo ja. Zdaję sobie sprawę, że to głupie, bo przecież życie to nie jest żaden konkurs, w którym wygrywają tylko najlepsi, że czasami nie trzeba być twardym, że można usiąść i odpocząć. I to jest właśnie mój największy problem, bo ja nie potrafię odpoczywać. Gdzieś z tyłu głowy zawsze prześladuje mnie poczucie, że jeśli choć na trochę odpuszczę, upadnę i już nigdy więcej nie będę w stanie się podnieść. A na upadek zwyczajnie nie mogę sobie pozwolić."

Autorka przeplata teraźniejszość z przeszłością ukazując nam, jak wyglądało dzieciństwo i małżeństwo Igi. Najpierw nieczuły, wręcz kat ojciec, potem mąż tyran. Za zamkniętymi drzwiami piekło, a na pokaz przykładny obywatel. Ileż takich potworów jest tuż obok nas? Z pewnością wielu. Bardzo ciężko było mi czytać te wszystkie straszne opisy znęcania się i poniżania. Jednakże autorka wie, kiedy przystopować, a kiedy dodać mocniejszy akcent. W rezultacie fabuła pod każdym względem jest bardzo spójna, dopracowana i prawdziwa.

"Słowa mają moc, a te najgorsze, zwłaszcza wypowiedziane przez najbliższe osoby, mają moc podwójną. I jeżeli powtarza się je wystarczająco często, po jakimś czasie stają się prawdą - subiektywną, okrutną, a jedyną dopuszczalną. Bo przecież ktoś, kogo zna się doskonale, kto w jakiś sposób jest autorytetem, nie może się mylić."

Postać Igi w moim odczuciu z pewnością należy do jednych z najbardziej i najciekawiej skonstruowanych osobowości, jakie miałam okazję spotkać w książkach. Autentyzm w jej kreacji można odczuć na każdej płaszczyźnie jaki ukazała nam autorka. To nie tylko wygląd, charakter, ale również jej zachowanie, wybory, obawy i lęki. Ogromnie poruszyła mnie jej historia, to co przeszła i jak to na nią wpłynęło.

"Żyłam jak na rozpędzonej karuzeli, z której, póki się kręci, nie sposób zejść. Kręciłam się w kółko w szaleńczym tempie, ciągle jeszcze wierząc, że w końcu karuzela się zatrzyma, a ja z niej zejdę i mimo wszystko będę w stanie utrzymać się na nogach. Miłość i nienawiść, dobro i zło, szczęście i bezsilność – ciągle w kółko aż do porzygania. Traciłam czas, marzenia, a przede wszystkim siebie. Za każdym razem, kiedy było źle, rozpadałam się na miliony kawałków, które próbowało skleić każde jego „kocham”. Problem tylko w tym, że nic, co raz zostało rozbite, nawet po posklejaniu nie będzie już nowe. Blizny zostaną na zawsze."

Każdy z nas pragnie być kochanym, szczęśliwym, potrzebnym, akceptowanym. Jednak niestety nie zawsze jest to takie proste. Widzimy jak dzieciństwo i wydarzenia z tego okresu mają wielki wpływ na to, jak nasza bohaterka sobie radzi (choć w tym przypadku zupełnie nie radzi) jako dorosła kobieta. Jej niskie poczucie własnej wartości, brak wiary w to, że może ją ktoś pokochać i że sama to potrafi sięga praktycznie zera. Obserwujemy jej wątpliwości, miotanie się, ciągłe analizy tego, co zrobiła, a czego nie. Bardzo szybko ją polubiłam, współczułam, kibicowałam, by wszystko się jej poukładało, by pokonała strach i lęk.

"Nie potrafię kochać. Tak naprawdę nikt nigdy mnie tego nie nauczył. Bardzo często rzucam się na pierwszą lepszą osobę, która zapewni mi choćby minimum zainteresowania. Osaczam ją i robię wszystko, żeby tylko mnie pokochała. Najczęściej wbrew sobie. Bo ciągle wierzę, że nie zasługuję na to, by ktokolwiek mnie kochał."

"Figurka z porcelany" to niezwykle przejmujący obraz kobiety, której wydarzenia z przeszłości nie pozwalają zaufać i być szczęśliwą. Teraz, by się podnieść i zaznać szczęścia musi nauczyć się kochać samą siebie. Ale czy zdoła tego dokonać? Czy da sobie szansę na normalność? Polecam gorąco!