Figurka z porcelany recenzja

„Nic, co raz zostało rozbite, nawet po sklejeniu nie będzie już nowe. Blizny zostaną na zawsze.”

Poznajemy Igę, kobietę czterdziestoletnią, która nie potrafi, nie może i nie umie pozostawić swojej bolesnej przeszłości za sobą. Wychowywała się w patologicznym domu. Jej ojciec całe życie znęcał się nad nią i jej matką fizycznie i psychicznie. Bardzo dobrze się uczyła, skończyła studia, pracując, jako sprzedawca w księgarni poznaje Piotra. Pomimo ostrzeżeń ze strony matki, dziewczyna całkowicie traci dla niego głowę. Biorą ślub, już wkrótce okazuje się, że mąż niczym nie różni się od ojca. W piekle z gotowanym przez męża, trwa kilka dobrych lat, po wpływem pasierba, nabiera wewnętrznej odwagi i rozwodzi się ze swoim oprawcą. Mijają kolejne lata, na jej drodze staje Adam…

Czy Iga da radę i odnajdzie w końcu spokój, szczęście i miłość u boku Adama? Akcja powieści toczy się swoim rytmem, niepokoi, szokuje i niesie sprzeczne emocje. Z szczerością i realizmem mamy ukazany portret psychologiczny kobiety, która wielokrotnie została złamana przez najbliższych ludzi. Poznajemy ją, jako małą dziewczynkę i razem z nią przemierzamy jej życiowe ścieżki. Odczuwamy jej strach, niepewność, bezsilność razem z nią cierpimy. Czułam ogromną potrzebę, aby ją wesprzeć, przytulić, dać nadzieję. Postać matki, która zaciska zęby, znosi kolejne razy, jest upokarzana i niszczona na każdym kroku, z uporem maniaka tkwi przy swoim oprawcy. Dlaczego ta kobieta nie podejmie walki o godne życie dla swojego jedynego dziecka, skoro dla siebie nie chce?

Temat przemocy fizycznej i psychicznej dominuje w całej powieści. Skomplikowana relacja między oprawcą, a ofiarą. Precyzyjnie, krok po kroku zaplanowany plan kata, aby zniszczyć, złamać, całkowicie od siebie uzależnić swoją ofiarę. Mechanizmy, jakimi posługuje się oprawca. Ogromne spustoszenie i spaczony obraz postrzegania codzienności przez osobę krzywdzoną. Poczucie bycia gorszym, bezwartościowym człowiekiem. Strach i niepokój paraliżują, pod ich wpływem podejmowane decyzje są błędne, złe i koło się zamyka. Odrzucanie pomocy, życie w swoim zamkniętym, wypaczonym świecie. Czy dla Igi jest jakakolwiek nadzieja na normalność?

Potrzebna, wartościowa, mądra, trudna, opowieść o kobiecie, którą zdominowała bolesna przeszłość. O przemocy domowej powinno się mówić głośno, tylko w ten sposób możemy z nią walczyć. W ilu domach za zamkniętymi drzwiami dzieją się takie straszne rzeczy? Nie każdy ma w sobie odwagę, siłę, aby przeciwstawić się swojemu katowi. Powieść daje do myślenie, nie można obok niej przejść obojętnie. Polecam.