Festiwale wyklęte recenzja

Książka "Festiwale wyklęte" dotyka nietypowej tematyki - festiwalów w Zielonej Górze i Kołobrzegu za czasów PRL-u. Autor dzieli się własnymi wspomnieniami i badaniami źródłowymi, przeplatając je fragmentami wywiadów z poszczególnymi gwiazdami ówczesnych scen i zdjęciami z epoki.

Zakres tematyczny książki jest na tyle wąski i okrojony, że, no cóż, może się albo podobać, albo nie. Mi osobiście kompletnie nie przypadł do gustu i myślę, że nie przypadnie każdemu, kto nie jest fascynatem tak konkretnego aspektu historycznego polskiej sceny muzycznej. W końcu nie każdy jest wielkim fanem festiwali muzycznych takiego gatunku (zwłaszcza współcześnie, kiedy wybór podobnej rozrywki jest bardzo, bardzo szeroki i atrakcyjny), a dodatkowo wciągnięcie się we wspomnienia zawarte w tej książce, moim zdaniem wymaga posiadania własnych wspomnień z tamtego okresu, dzięki czemu można je przywołać i porównać. Czytelników kolejnego pokolenia raczej nie poruszy to tomiszcze.

Miałam nadzieję, że natrafię tu na sporo opowieści obyczajowych i anegdot, dzięki czemu łatwiej byłoby mi poczuć ducha tamtych czasów i w jakiś sposób wejść głębiej w opowieści. Owszem, czasami się zdarzały, ale były one za rzadkie, a jak już się pojawiały, to w znakomitej większości kompletnie do mnie nie trafiały, na palcach jednej ręki policzyłabym te, które czytałam z pewną dozą zainteresowania. Większość tego całkiem opasłego tomiszcza stanowią broszurkowe opisy "kto, gdzie, kiedy i z czym" występował, fragmenty piosenek i opisy laureatów oraz reakcji publiczności. Niestety, nie jest to tym, czego oczekiwałam od takiej lektury...

Jak już wspomniałam - "Festiwale wyklęte" mogą być dobrym źródłem informacji, jednakże tylko dla bardzo wąskiego grona odbiorców. Doceniam ilość pracy włożoną w przygotowanie tej publikacji. Przeciętny czytelnik jednakże raczej nie odnajdzie się w zawiłościach tej lektury. Polecam jedynie wspomnianej grupie docelowej - inni niech raczej omijają te książkę, bo zapewne będzie dla nich po prostu nudna.