Wenecki szkicownik recenzja

Caroline Grant przechodzi trudny okres w swoim życiu, zarówno zawodowo jak i prywatnie. Mąż odchodzi do innej kobiety, a po wakacyjnej opiece nie chce oddać jej syna. W międzyczasie umiera jej droga cioteczna babka Lettie, która w ostatnich słowach prosi ją o wyjazd do Wenecji zostawiając dwa szkicowniki, trzy pięknie zdobione klucze i pierścionek. Kobieta postanawia poznać przeszłość dwójkę zamkniętej w sobie ciotecznej babki...
*
Najbardziej oczarował mnie opis samej Wenecji, architektury, życia codziennego, obchodzony świąt i ludności. To była fascynująca przygoda i zapragnęłam zobaczyć ten różowy zachód słońca nad laguną, przejść się po placu świętego Marka itd.
*
Odrobinę nużyły mnie fragmenty traktujące o samej sztuce i prowadzone o niej dywagacje. Niespecjalnie mnie to interesowało i niewiele wnosiło do samej fabuły.
*
Fabuła prowadzona była w dwóch płaszczyznach czasowych: 2001 rok i okres od 1928 do 1945 roku. Najpierw wraz z Caroline przeżywałam rozstanie z mężem i synem, aby potem wraz z Juliet współdzielić wszystkie rozterki i emocje. Nie miała w życiu lekko, współczułam jej dosłownie na każdym kroku. To wszystko wplecione w tło historyczne Wenecji w przededniu drugiej wojny światowej, a potem okresu samej wojny. Zaś w okresie 2001 r. wspomniała o ataku na Wall Trade Center.
*
Autorka poruszyła również temat prześladowania ludności pochodzenia żydowskiego i udzielanej im pomocy, nawet z cenę własnego życia.
*
Z początku ciężko było mi się wciągnąć w fabułę, ale kiedy już zaskoczyło to nie mogłam się oderwać. Książkę czytało się szybko pomimo wspomnianych wcześniej nużących fragmentów. Jednak to co dla mnie było nudne, Wam może się podobać. To wyłącznie moje subiektywne odczucie. Wenecki Szkicownik polecam, bo to ciekawa podróż do miasta na wodzie, pełnego romantyzmu, fascynujących świąt i pięknego dziedzictwa kulturowego. Przystępny język i narracja prowadzona przez obydwie kobiety (w tym Juliet w pierwszej osobie) sprawia, że ciężko odłożyć lekturę na później.