Granty i smoki recenzja

Jak połączyć średniowiecze, magiczne istoty, niziołki, trudy studenckie, klauna z czerwonym balonikiem, dżina z magicznej lampy, słowiańskie demony, dobrze znanego nam kucharza - podróżnika oraz magiczną fasolę i dokonać tego ze smakiem, dobrym gustem i tak by czytelnik nie mógł dobrowolnie odłożyć książki? Nie lada wyzwanie prawda? Wydawać się by mogło, że pokonanie pradawnego smoka, czego notabene dokonali główni bohaterowie, jest łatwiejsze. Zapewne po głowie przebiega wam teraz myśl " takiego heroicznego czynu nie da się dokonać, jedynie arcymistrz pióra byłby w stanie! " Ha! moi mili pożeracze zacnych ksiąg. Zaiste jest to możliwe i nie potrzeba do tego magicznego zaklęcia. Jeżeli pisarz całe serce wkłada w swe dzieło, umysł ma otwarty i nie szczędzi nam dobrego humory to tylko wtedy powstaje tak wspaniała opowieść a dokładniej to 6.

A teraz rozłożymy sobie książkę na pierwsze części:
🐉Szata graficzna : sama okładka już nam podpowiada co możemy znaleźć w środku, co jest bardzo chwytliwe bo , nie oszukujmy się, bardzo często to właśnie ona przyciąga czytelnika ; do tego mina niziołka jest bezbłędna (w sumie osiłka też 😂)
🐉Książka nie jest długa bo ma 200 stron, do tego podzielona jest na 6 opowiadań więc płyniemy przez nią z przyjemnością i pełnym zaciekawieniem bo historie są naprawdę dobre
🐉Przed każdym opowiadaniem zostały dodane cytaty z różnych książek, które są drogowskazem do historii (jednak nie jest to aż tak oczywiste, bo autor postarał się o narastające napięcie i sama nie do końca wiedziałam dokładnie jaka postać się tu pojawi)
🐉Wydawać by się mogło, że to taka lekka, śmieszna książka, która zapewnia nam odskocznię od trosk dnia codziennego. I tak i nie, bo znajdziemy w niej głębszą treść, która pozwala nam na chwilę zatrzymać się i zajrzeć do swojej duszy.

Zostawiam was z moim ulubionym fragmentem:
"...- A ja zrozumiałem. Zrozumiałem , że słońce każdego dnia wschodzi i zachodzi i nic nie możemy na to poradzić. Możemy jednak wierzyć, że najbliższy zachód nie będzie tym ostatnim, i starać się spełnić nasze obowiązki jak najlepiej. Miecz nic już nie odpowiedział, myśląc sobie, że unikać należy nie tylko złych wiedźm, ale również zbyt sentymentalnych staruszków."

Dziękuję autorowiza możliwość przeczytania książki.