Spiżowy łabędź recenzja

Spiżowy łabędź to niezwykle barwna opowieść, której akcja rozgrywa się w mrokach średniowiecza. Sami musicie przyznać, że XI w., okres rodzącej, kształtującej się dopiero Europy, rozprzestrzenianie chrześcijaństwa, walka z zabobonami i pogaństwem, zamki, czary, magia to niezwykle barwne tło dla opowieści. Taki klimat historyczny to także szansa dla stworzenia na prawdę fascynującej książki, co Kaari Utrio udało się doskonale.
Zaletą powieści są bardzo ciekawi bohaterowie, co ciekawe w książce brak postaci mdłych, nijakich, wszyscy są albo dobrzy, albo żli, możemy niektórych z nich nie lubić, ale wobec żadnego z bohaterów na pewno nie pozostaniemy obojętni.
Cenne jest także doskonale odmalowane tło zarówno historyczne, jaki i społeczne i polityczne. Dzięki perypetiom, jakie spotykają Terhen śledzimy zmiany, jakie w ówczesnym świecie zachodziły nie tylko na terenie Skandynawii, ale także w pozostałej części świata, m.in. na Rusi, w Bizancjum. Poznajemy także nastroje, jakie panują na Zachodzie w związku z tworzeniem się zalążków przyszłych wypraw krzyżowych.
Niezwykle ciekawie opisane są zmiany zachodzące w samej Terhen i szukanie przez nią własnego miejsca na świecie. Nie chcę opisywać przygód Terhen, ale w trakcie lektury przekonacie się, jak trudne było życie w średniowiecznej Europie (szczególnie dla niezwykłej kobiety) i jak dziwne potrafią być koleje ludzkiego losu.
Wymieniam same plusy, a minusy zapytacie?! Otóż brak ich, ta książka ich po prostu nie posiada.
No może małym minusem jest fakt, że na kolejne dwa tomy przygód Terhen będzie trzeba jeszcze trochę poczekać.