Spiżowy łabędź

Przez tę powieść równie trudno się przebić, jak przez mgłę, którą Terhen – główna bohaterka, fińska szamanka – potrafi wzniecać. „Spiżowy łabędź” znalazł się na mojej półce kilka lat temu ze względu na upodobanie do literatury fińskiej – i stał tam zapomniany, aż jakieś półtora tygodnia temu się odnalazł. Pokaźnych rozmiarów książka, którą dokończyłam chyba tylko dlatego, że nie lubię pozostawiać rozpoczętych lektur. A ta jest bardzo zawiła, zagmatwana, trudna w odbiorze. Odnosi się wrażenie, że tłumaczenie też nie jest najlepsze. Czytając powieść, szczególnie kilka pierwszych rozdziałów, należałoby mieć pod ręką mitologię fińską, (która, tak na marginesie, też do prostych nie należy, ale z pewnością rozjaśniłaby zachowania i poczynania Terhen). Lekturze towarzyszy wrażenie grozy i chłodu, a wręcz zimna. Skomplikowane genealogie królewskich i książęcych rodów, duża liczba postaci, wiele miejsc, w których rozgrywają się wydarzenia, wczesnośredniowieczna Europa, pogaństwo i chrześcijaństwo – to główne hasła, słowa klucze, którymi należałoby próbować otworzyć tę powieść. Do tego baśniowa atmosfera niektórych fragmentów, jak choćby pobyt Terhen wśród Greków i pałacowa wykwintność, którą dziewczyna tam poznaje i którą na tyle mocno sobie przyswaja, że potem, w państwie Franków, z trudem przychodzi jej zaakceptowanie nowych obyczajów. Ciekawa, typowo przygodowa jest wymuszona przez los intryga, w wyniku której Terhen staje się królewską córką, co ma jednoznaczny wpływ na jej późnie...