Ever. Nieśmiertelni recenzja

A mamusia uczyła, żeby nie oceniać książki po okładce. A na opowiadała. Okładka „Ever” jest dla mnie przepiękna, jest tajemnicza i magiczna, ma piękny chabrowy odcień(chociaż ja się na kolorach nie znam!). Po tak pięknej okładce (mimo, że widziałam ładniejsze) szykowałam się na niezwykłą, magiczną powieść. Otrzymałam magiczną, ale typową, zwykła powiastkę dla młodzieży. Rozczarowałam się. Nie za mocno, jednak nie mogę tego ukryć.

Niewątpliwym plusem tej powieści jest brak wampirów.

Autorki amerykańskie mają niewątpliwą zdolność do nadawania intelektualnego tonu swoim bohaterkom. O której bym nie czytała, zawsze jest w liceum i zawsze czytają „Wichrowe wzgórza”. Wiadomość, że przerabiają to w szkole nie doda mądrości bohaterce, naprawdę. Do tego dodajmy blond włosy, odstawanie od reszty, kaptur na głowie, słuchawki w uszach i mamy podobiznę Belli Swan. Zapiszmy jeszcze czytanie w myślach, widzenie zmarłej siostry. Autorki amerykańskie zdecydowanie maja tendencję do schematów. Ever (tu się autorce udało, ciekawe imię) to blond piękność, była cheerleaderka, od śmierci swojej rodziny mieszka u bliźniaczej siostry swojego taty. Porzucając swoje dawne życie Ever zmienia nie tylko image, ale zyskuję również nowe zdolności. Damen to przystojniak na przystojniakami, idealny w każdym calu, nowy w szkole, z super samochodem i po uszy zakochany w Ever. (I jak tu młodzież ma zachować zdrowy rozsądek, skoro wszystkie książki opiewają w idealnych bohaterów?) Jest też Heaven, gotka, najlepsza przyjaciółka głównej bohaterki oraz przyjaciel gej, Miles. (Czyli typowy amerykański schemat: piękność ma dwójkę przyjaciół, szaloną przyjaciółkę i przyjaciela geja.)

Powieść ta nie opiewa w oryginalność, nie jest super kreatywna, jednak miło się ją czyta. Autorce udaje się wprowadzić moment zaskoczenia i kilka ciekawych nieścisłości. Końcówka zostawia wiele do życzenia i zachęca do dalszego czytania. Osobiście porównując „Ever” z innymi powieściami, uważam że jest warta przeczytania. Jest lepsza od wszystkich pseudo-wampirowskich powieści („Zmierzch”, „Pamiętniki wampirów”, „Naznaczona” itd.).

Nasuwa mi się tylko jedno pytanie, ile jeszcze może wyjść książek o takiej samej tematyce. Czyżby już zupełnie zapomniano, czym są prawa autorskie?