Ever. Nieśmiertelni recenzja

Pewnego styczniowego dnia udałam się na małe zakupy do księgarni. Tam mój wzrok przykuła piękna i mroczna okładka. Niewiele myśląc pochwyciłam ją i pobiegłam do kasy. Tak właśnie w moje ręce trafiła powieść "Ever" autorstwa Alyson Noel.
Główną bohaterką jest szesnastoletnia Ever Bloom, która straciła rodziców i siostrę w wypadku samochodowym. Od tamtego wydarzenia zdobywa niesamowite umiejętności - słyszy myśli innych ludzi, widzi ich aurę i dzięki choćby najlżejszemu dotykowi może poznać ich przeszłość. Staje się medium. Zamyka się w sobie i odgradza się od innych, przez co jest traktowana jak dziwadło. Kolejnym bohaterem jest Damen (czy tylko mi to imię skojarzyło się z Damonem?), niesamowicie przystojny nowy chłopak w szkole, który wręcz ocieka idealnością. W dodatku zakochuje się w głównej bohaterce! Cóż za zaskoczenie.
Jak we wszystkich podobnych powieściach mamy nastolatkę, liceum, przystojniaka... Brakuje tylko dwójki najlepszych przyjaciół. Tym razem są to Heaven, gotka z krwi i kości oraz Miles, gej.
Jedynym zaskoczeniem jest tu odejście od modnego schematu wampirów, tym razem zamiast nich mamy nieśmiertelnych. Jest to jednak kolejna powieść, w której zauważam pewien schemat, a wręcz rażące podobieństwo do "Naznaczonej".
Styl autorki jest prosty i zrozumiały, dialogi spójne. Całość czyta się niesamowicie szybko.
Niektóre autorki potrafią umiejętnie i w ciekawy sposób połączyć wiele wątków, poczucie humoru, ciekawe dialogi i nieco głębsze przemyślenia. W "Ever" jednak tego brakuje. Jest to kolejna powieść oparta przede wszystkim na romansie.
Komu mogę ją polecić? Przede wszystkim nastolatkom, oraz tym, którzy znudzili się już wampirami i wilkołakami. Bez wahania mogą również sięgnąć po nią osoby pragnące odstresować się po ciężkim dniu, lub zabić czas.