Epidemia uczuć recenzja

"Epidemia uczuć" Agnieszki Kaźmierczyk

Ta książka zyskała w moich oczach już w chwili, gdy okazało się, że akcja dzieje się jesienią/zimą. Kocham te pory roku całym sercem! Cudownie został opisany przez autorkę ten piękny czas.

Poznajemy Magdę, której życie wydaje się być idealne. Szczęśliwi rodzice, z którymi ma bardzo fajny kontakt. Chłopak, który jednocześnie jest Jej najlepszym przyjacielem jeszcze z czasów dzieciństwa. Do tego wzorowe oceny na studiach medycznych... Nic tylko zazdrościć!

Nagle Jej świat lega w gruzach, kiedy Matka oznajmia, że nie będzie dłużej kurą domową i wyprowadza się do chatki pod lasem, którą Babka odziedziczyła po swojej zmarłej siostrze. Na początku Magda buntuje się. Nie może się odnaleźć w tej nowej, trudnej sytuacji. Po rozmowie z Ojcem jednak uświadamia sobie kilka rzeczy i postanawia pojechać do Matki. W międzyczasie jeszcze rzuca chłopaka i postanawia zrobić sobie rok przerwy w studiach. No ale dobra... Jedzie do tej Matki. Poznaje tam Daniela. Na początku jak to zwykle bywa, nie pałają do siebie zbytnią sympatią ale jednak coś tam ich do siebie ciągnie. Po pewnym czasie zbliżają się do siebie na tyle, że się zakochują. W sobie oczywiście. Niestety chłopak mieszka w środku lasu z ósemką znajomych, co wydaje się bardzo dziwne Magdzie. Gdzie są ich rodzice? Skąd mają pieniądze na cokolwiek, skoro nie pracują? Okazuje się, że wychodzą powoli na jaw różne fakty. Dwadzieścia lat wstecz była epidemia ospy prawdziwej, w której zginęli ich rodzice. Oni zaś zostali poddani różnym eksperymentom szczepionkowym i tak dalej. Zaczęli mieć dziwne objawy mimo, że minęło dobre 20 lat. Zakochana Magda za wszelką cenę chce uratować swojego chłopaka, który przez Jej krótki pobyt tam, stał się Jej wszystkim.

Czy wspólnie odkryją tajemnicę, która ich otacza? Czy będą mogli żyć normalnie? Razem... Koniecznie przeczytajcie tę książkę. Wciągnie Was na maxa!

Autorka dała tutaj wiele pięknych formułek, które sprawiają, że człowiek chwilę zastanawia się nad życiem.

"Najpiękniejszą rzeczą jakiej możemy doświadczyć, jest tajemnica"

"Miłość to współodczuwanie, doznawanie kogoś. Troska i potrzeba bycia razem"

"Ci, których najtrudniej kochać, najbardziej potrzebują Naszej miłości"

Ta książka w pewnym momencie roztrzaskała moje serce w drobny pył. Płakałam jak bóbr. Emocje jakie ta historia we mnie wzbudziła są nie do opisania. Ostatni akapit sprawił, że przez chwilkę miałam cichą nadzieję, że może autorka planuje drugą część.

Polecam z całego serca!