Kuba. Zawieszeni recenzja

"W tym tygodniu cierpiał tak, jakby ktoś wbijał mu raz po raz nóż w brzuch, po czym wyszarpywał i patrzył, co się dzieje z raną."

"Trwali zawieszeni między byciem dla siebie nikim, a byciem dla siebie kimś. Kimś więcej. Gdy był już przekonany, że to wszystko, na co obecnie mógł liczyć, coś poczuł. Delikatny gest."

Kuba... Co ja przeżyłam w jego towarzystwie to autorka już doskonale wie. Widziała jak wyglądałam w pewnych fragmentach. Dla was pozostaje wyobrazić sobie jak wyglądałam z płynącymi łzami.

Właśnie taka jest ta historia - pełna bólu, tłumionych w sobie emocji, które szukają ujścia w agresji. Strachu przed otwarciem się na nowe uczucia, obawą przed tym aby ponownie nie zostać samemu. Aż wreszcie taką malutką nadzieją, że może tym razem będzie inaczej... Byłoby, gdyby Kuba słuchał co się do niego mówi, nie interpretował zbyt szybko pewnych zachowań, i zwyczajnie rozmawiał. A on się boi... Odrzucenia, samotności... Jak ten chłopak stał się bliski memu sercu. Jakbym miała okazję to bym go naprawdę przytuliła, tak z czułością i wsparciem na jakie zasługuje. Bo to bardzo kochający starszy brat, młody mężczyzna, który zbyt szybko musiał stać się odpowiedzialny i dorosły za swoich rodziców... I dobry przyjaciel.

Jedna sytuacja w szkole pokazała jak oni - Oli, Tomi (Kuba),Emi i Edi - są dla siebie ogromnym wsparciem. Jak sobie ufają i bronią się nawzajem, choć troje z nich przechodzi bardzo trudny czas. Są też święta. Powinny być spędzone z rodziną, być najpiękniejszym czasem. A okazuje się coś zupełnie innego... Najbliżsi zawodzą... Ile mogą udźwignąć osiemnastolatkowie? Niby dorośli według prawa, a wciąż jeszcze dzieci pragnące bliskości rodziny, chcą jeszcze być beztroscy. Tylko ktoś im to wszystko odebrał...

Autorka stworzyła coś niesamowitego. Coś od czego nie można się oderwać, zapomina się o świecie wokół. Nic nie ma znaczenia. Jest tylko książka i nic poza nią. Jest tak prawdziwa, że patrząc na młodych ludzi, myślę, czy ktoś z nich nie jest taki jak oni? Czy są szczęśliwi? Czy w domu czekają na nich rodzice, a może muszą iść do pracy bo ojciec ma w nosie rodzinę, a mamy nie ma? Albo mimo tego, że jest ktoś bliski to są obok siebie? Próbują sprostać oczekiwaniom innych gubiąc tym samym swoją tożsamość? A może zaczynają odkrywać w sobie pociąg do osób tej samej płci i się boją - wyśmiania otoczenia, przemocy czy odrzucenia, bo źle ulokowali uczucia?

"Zawieszeni. Kuba" to bezpośrednia kontynuacja "Zawieszeni. Oli". Nie ma opcji czytania ich osobno, bo Kuba zaczyna się tam gdzie zakończył Oli. Kuba usłyszał słowa, które zabolały, których nie powinien usłyszeć, a jednak silne emocje szukały ujścia. Czy przyjaźń tak długo budowana może się teraz rozpaść? Czy wróci nić porozumienia, odważą się w końcu porozmawiać?

Zapraszam was bardzo do tego świata. Do opowieści, która trzyma mocno za serce. Która boli i wyciska łzy. Która jest też nadzieją na spełnienie marzenia...