Kolory pawich piór recenzja

Poczytni autorzy dzielą się na dwie grupy, jedni z każdą książką stają się lepsi, ich styl bardziej spójny czy fabuła bardziej przemyślana. Drudzy z kolei z każdą kolejną książką "płyną" na swoim nazwisku, a z jakością już bywa różnie. Piszę o tym dlatego, że ostatnia powieść Jojo Moyes jest takim ciężkim przypadkiem, gdzie klasyfikacja jest mocno utrudniona. 
 
 Suzanna ma wszystko, ale cały czas ma wrażenie, że w jej życiu czegoś brakuje. Gdy wraca do rodzinnego miasta postanawia otworzyć swój własny sklep - jak to się mówi - szwarc, mydło i powidło. To miejsce będzie początkiem wszystkich zmian przegotowanych przez los dla Suzanny. 
 
 "Kolory pawich piór" to ostatnia wydana w Polsce powieść Jojo Moyes. Jednak nie jest nową powieścią, bo została wydana w 2005 roku. I po przeczytaniu chyba wszystkich powieści tej autorki, muszę stwierdzić, że nie jest to jej najlepsza. Na pewno to co wyróżnia tę pozycję, to totalny misz-masz, autorka poruszyła chyba każdy trudniejszy temat, bo i mamy tajemnicę rodzinną, problemy w małżeństwie, konflikt polityczny w Argentynie, rasizm, przemoc w rodzinie czy właśnie szukanie własnego miejsca. I niby ta wielowątkowość jest spójna, ale według mnie brakowało w tym wszystkim emocji, bo mimo tych dramatycznych momentami wydarzeń, wyszło jakoś tak płasko? Najbardziej podobał mi się wątek Alejandra, argentyńskiego położnika. Myślę, że jego historia mogłaby okazać się dużo ciekawsza od perypetii Suzanny, która jest okropnie irytującą postacią, a jej niezdecydowanie nie umilało lektury. 
 
 Czy się zawiodłam? Nie, ale spodziewałam się jednak więcej Moyes w Moyes. Tutaj wyszła poprawna, całkiem przyjemna obyczajówka, wielowątkowa. Czekam na kolejne powieści autorki.