Emancypacja Mary Bennet recenzja

Collen McCullough jest australijską pisarką. Do jej sławniejszych dzieł można zaliczyć „Ptaki ciernistych krzewów” oraz „Pierwszy w Rzymie”. Jak dotąd nie spotkałam się z tą autorką, także byłam niezmiernie ciekawa, jak podoła zadaniu, które sobie stawiła. Otóż pani McCullough powzięła zamiar napisania kontynuacji „Dumy i uprzedzenia”- chodzi oczywiście o „Emancypację Mary Bennet”.

Wszystkie siostry tytułowej bohaterki wyszły już za mąż. Tym samym opieka nad ich zrzędliwą matką spada na barki Mary. Dziewczyna po ponad siedemnastu latach zostaje uwolniona od uciążliwego obowiązku, gdyż pani Bennet umiera. Tak, „uwolniona”. Mary czuje wyłącznie ulgę- nie smutek ani rozpacz, ulgę. Chce wydać książkę o niedolach ubogich ludzi w Anglii. Jej rodzina nie pochwala jej zamiaru. Pomimo to kobieta stawia na swoim. Los rzuca jej wiele kłód pod nogi. Zostaje porwana przez ekscentrycznego ojca Dominusa, który mianuje ją swoim skrybą. Jest mu potrzebna do opisania losów Dzieci Jezusowych- sekty, którą założył szalony starzec. Kobieta powoli traci nadzieję na uwolnienie. Wie, że jeśli wszystko zostanie już zapisane, nie będzie już do niczego potrzebna. Jednak za niedługo stanie się coś, co całkowicie odmieni bieg wydarzeń.

W książce poznajemy dalsze losy Elisabeth, Jane i oczywiście Mary. Jeśli liczycie jednak na szczęśliwe małżeństwa, możecie się zawieść. Wszystko, co Jane Austen z tak wielkim trudem wypracowała, legło w gruzach. Elisabeth i Darcy- nad tym ubolewam najbardziej. Zostali przez autorkę brutalnie rozdzieleni. Darcy stał się znowu chłodny i dumny, a wszystko oczywiście przez jego żonę. Pewnego razu powiedział nawet:

„Dobrze wiedziałem, że popełniam mezalians, żeniąc się z tobą. Cóż, szaleństwo młodości! Gdybym mógł cofnąć czas w życiu bym cię nie poślubił. Wziąłbym za żonę Annę de Bourgh i zostałbym dziedzicem Rosings.”*

Przecież w „Dumie i uprzedzeniu” chodziło głównie o miłość między przedstawicielami różnych warstw społecznych! Jane również nie znajduje się w lepszej sytuacji: ma osiem dzieci, poroniła 5 razy. Dowiaduje się także, że Charles ma kochankę na Jamajce, co oczywiście przyjmuje ze spokojem. Autorka nieźle namieszała!

Byłam ciekawa, jak pani McCullough upora się z napisaniem kontynuacji „Dumy i uprzedzenia”. Po przeczytaniu dzieła Jane Austen nie czułam niedosytu- wszystko zostało zakończone jak należy. Dlatego pomysł autorki mnie zdziwił. Na początku muszę wspomnieć o stosunku do poprzedniczki. Pod względem stylu pani Colleen się nie wykazała. Okazał się nieudaną mieszanką pojedynczych zwrotów XIX wieku i współczesnego języka. Najbardziej zmieniły się postacie. Mary wyładniała tak, że zaczęła zwracać na siebie uwagę mężczyzn. Tak, ta nudna, moralizująca Mary! Poza tym stała się odważna i niepokorna. Wydaje mi się, że książka nie zasługuje na miano "kontynuacji Dumy i uprzedzenia". Z pierwowzorem łączą ją jedynie imienia postaci. Kolejnym minusem są źle opisane uczucia bohaterów. Tylko Mary była pod tym względem lepsza. Reszta opisów była, według mnie, wymuszona i papierowa.

Jeśli chodzi o plusy mogę wymienić wartką akcję. Pozycję czytało się naprawdę szybko, była również interesująca. Występuje wiele wątków przeplatających się w powieści, co nadaje jej ciekawy charakter.
"Emancypacja Mary Bennet" zyskałaby w moich oczach znacznie więcej, gdyby nie została nazwana kontynuacją "Dumy i uprzedzenia", gdyż pod wieloma względami się bardzo od niej różni. Mogę ją polecić jedynie osobom, które nie zwracają na to uwagi i potrzebują lekkiej lektury, bo do tego nadaje się znakomicie.

Ocena: 3/5, dobra

*"Emancypacja Mary Bennet", Wydawnictwo Literackie, strona 207