Echo recenzja

Twórczość Nataszy Sochy znałam do tej pory jedynie jako lekkie, zabawne powieści obyczajowe, pisane solo lub w różnych duetach. Z wielką ciekawością sięgnęłam więc po nowy gatunek w jej dorobku, a mianowicie kryminał. Dodajmy, że opowieść jest wzorowana na faktach, ale z ogromną dozą fikcji literackiej.

„Echo” bardzo mnie zaskoczyło. Nie sądziłam, że w książce o tak niewielkiej objętości można zawrzeć tyle akcji. Krótko, zwięźle i na temat, jak mawiał klasyk. Tak jednym zdaniem można opisać całą historię. Bez zbędnego przeciągania akcji i rozległych, nic nie wnoszących wątków pobocznych. Dialogi rzeczowe, proste, bez ozdobników i lania wody.

Nie wszystko oczywiście toczy się wokół sprawy. Zaglądamy też do życia prywatnego komisarz Florentyny, która ubiera się w dość nietypowy jak na policjantkę kolor – różowy, czym irytuje członków swojego zespołu. Poznajemy przyczynę takiego stylu oraz zbliżamy się do wyjaśnienia wydarzeń z przeszłości. Jest to już trzeci tom z serii, więc część z nich została opisana już wcześniej, jednak czytelnikom nieznającym poprzednich książek nie przeszkodzi to w odbiorze całej opowieści.

„Echo” świetnie nadaje się na odcinek serialu kryminalnego. Akcja dzieje się szybko, bez zbędnego przeciągania. Śledztwo prowadzi bardzo sprawna pani komisarz, posiadająca niezwykły dar, pozwalający niejako na przenoszenie się w czasie i wizje, a zagadka zostaje rozwiązana w zaledwie kilka dni. Choć tu w zasadzie ciężko uwierzyć, że sprawa śmierci nastolatka w polskich realiach zostałaby tak szybko zamknięta.

Książka do przeczytania w jedno popołudnie. Wciągająca i intrygująca. Prawie do końca nie wiadomo, „kto zabił”, a to duży plus. Pojawiają się różne postacie, które w zasadzie mają motyw, i to nawet mocny. I już nam się wydaje, że wiemy, czyja to sprawka, a tu psikus! Drobny szczegół wystarcza, żeby cała teoria poszła się pasać. Fabuła zamknięta swoistą klamrą, więc nie miałam wrażenia niedosytu, czy niedokończonej historii. Dobry kryminał nie tylko na jesień.