Dziwny przypadek psa nocną porą recenzja

"Było 7 minut po północy...", takim właśnie zdaniem zaczyna się ta książka, co natychmiast przypomniało mi inną cudowną książkę o dokładnie takim tytule i pomyślałam sobie, że może ta też będzie dobra.

Była dobra. Doskonały pomysł, oddania narracji w "ręce" piętnastolatka z Zespołem Aspergera, czyni tę książkę dość wyjątkową. Ktoś, kto nie zna tego schorzenia, mógłby powiedzieć, że chłopiec "cuduje, wymyśla, cacka się ze sobą", kiedy nie zje niczego, bo jedna z części obiadu na talerzu dotknęła drugiej. Nie będzie miał szczęśliwego dnia kiedy nie zobaczy przynajmniej trzech czerwonych samochodów pod rząd. Nie lubi być dotykany, a nadmiar informacji osaczających go i tworzących hałas i chaos, może spowodować jego dziki wrzask, wymioty lub zmoczenie spodni.

Trudno żyć takiemu komuś, jeszcze trudniej żyć z taką osobą pod jednym dachem. Christopher Boone, bo to właśnie on jest owym "Aspim", lubi też nocą wyjść przed dom i pogapić się w gwiazdy. W małym miasteczku gdzie mieszka, nocą jest cicho i spokojnie. Jednak pewnej nocy, spokój zostaje zakłócony, przez niespodziewane i niecodzienne wydarzenie. Chłopiec zauważa pod domem sąsiadki jej zabitego widłami psa. Postanawia, że dowie się kto i dlaczego zamordował pudla Wellingtona.

Śledztwo piętnastolatka, doprowadza do coraz dziwniejszych odkryć, a te z kolei do coraz mniej kontrolowanych, zdarzeń. Chris postanawia, jako sprawozdanie ze swojego dochodzenia, napisać książkę. Czego w tej książce nie ma. Są rysunki i wykresy, teorie matematyczno - fizyczne dość rozległe, oraz różne rozważania. Zakres szeroki, od Sherlocka Holmesa i psa Baskerville’ów, po słynny Paradoks Monty’ego Halla, ten z wyborem bramek w teleturnieju.

Książkę czytało mi się bardzo ciekawie, mimo niektórych nużących z lekka wywodów z fizyki, czy matematyki, które to nauki dla Christophera, są ulubionym chlebem powszednim, a ja nigdy nie grzeszyłam do nich większą sympatią. Nie jest to też żaden kryminał. Jest to wiernie (tak mi się zdaje) oddane spojrzenie na nastolatka z zespołem Aspergera, na to jak on myśli, jak działa, jak widzi świat i ludzi go zamieszkujących i dlaczego właśnie tak.

Powiem wam, już na koniec, czego jeszcze dowiedziałam się z tej książki. Otóż tego, że my "normalni", bardzo wiele moglibyśmy się nauczyć od Aspich, gdybyśmy tylko nie byli tak zadufani w sobie i chcieli się od nich uczyć. Moglibyśmy się nauczyć, na przykład, jak nie komplikować sobie życia, by później, nie narzekać, jakie to ono jest skomplikowane. Książkę oczywiście polecam 👍