Dzikie królestwo recenzja

Krótki urlop (na moim ukochanym i odwiedzanym od lat Półwyspie Helskim), dwie książki wciśnięte do walizki i po trzech dniach ogromne zdziwienie, że już nie mam co czytać. Od czego są jednak słynne namioty po brzegi wypełnione książkami, które wpisały się już w wakacyjny nadmorski krajobraz. Z mocnym postanowieniem, że kupię tylko jedną książkę, którego to postanowienia udało mi się dotrzymać, weszłam do tego raju dla moli książkowych i nabyłam "Dzikie królestwo" Gin Philips. Skusiła mnie intrygująca okładka, opis zapewniający, że sięgam po historię porywającą i świetnie napisaną, oraz, nie będę ukrywać, cena - całe 16,90 PLN.

Nie miałam wygórowanych oczekiwań, jednak nie przypuszczałam, że nabytek ten okaże się najnudniejszą książką, przeczytaną w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy. Jak się głęboko zastanowić, to nie ma w niej nic, co mogłoby ją obronić. Jest do bólu nudna, przegadana i bez żadnej puenty. Autorce udało się mnie uśpić i tylko siłą woli dobrnęłam do końca tej historii. Dodajmy, że historii, która zaczyna się naprawdę ciekawie. Umieszczenie jej w ogrodzie zoologicznym, było jedynym dobrym pomysłem, który jednak zupełnie nie został wykorzystany.
Kiedy kilka minut przed jego zamknięciem na terenie zoo słychać strzały staje się jasne, że ci, którzy nie zdążyli go opuścić, znaleźli się w pułapce a jedyną szansą na przetrwanie jest znalezienie bezpiecznego schronienia.
W tej sytuacji znajduje się też Joan, ze swoim kilkuletnim synem. Jej jedynym celem jest ochronić siebie i swoje dziecko przed szaleńcem.
I tak to czytelnik śledzi jej zmagania, a właściwie wsłuchuje się w wewnętrzne monologi bohaterki bądź jej rozmowy z synem, które już po kilku rozdziałach stają się niezwykle irytujące. Dla każdego rodzica bajdurzenie ich kilkulatka jest urocze i wyjątkowe jednak czytanie takich dialogów przez kilkadziesiąt stron było po prostu niestrawne.
Dzieje się niewiele, za to dokładnie poznajemy topografie ogrodu ze wszystkim detalami (nuda, nuda, nuda).
Motywacja sprawców również jest niejasna a ich zachowanie irracjonalne.
Niektórzy dopatrują się w tej książce drugiego dna, mówiąc o wzruszającym portrecie miłości macierzyńskiej. Mnie ten wątek jakoś nie chwycił za serce. Może to dlatego, iż jestem już matką nastolatka i małe dzieci są dla mnie urocze jedynie przez chwilę.

Książki nie polecam, chyba że ktoś poszukuje dobrego środka nasennego.