Dziewiąty dom recenzja

Najwyraźniej już tak musi być ze mną i z Bardugo, że zawsze jest coś nie tak. Niezależnie od tego czy to sztampowa młodzieżówka, czy młodzieżówka mniej sztampowa, ale za to inspirowana książkami znacznie lepszego pisarza (tak, tak, Wrony wcale nie są oryginalne). Ale, żeby było zabawnie, zazwyczaj całkiem dobrze czyta mi się jej książki. Bo to w sumie całkiem udatna literatura rozrywkowa.
Tym razem nie trafiamy do żadnych pseudo Rosji czy pseudo Amsterdamów, tylko do współczesnego, tylko trochę okultystycznie podrasowanego, Yale. I tu trzeba oddać Bardugo sprawiedliwość, Yale bardzo ładnie opisanego. Ze znawstwem i z uczuciem. Nic dziwnego, to alma mater autorki, a prawdą jest że najlepiej pisać o rzeczach, o których ma się pojęcie. Odrobiła też zadanie w zakresie różnych praktyk okultystycznych. Zarysowała wyraziste postaci, te z dalszych planów też, skontrastowała gdzie trzeba, pokazała rozterki i przemiany wewnętrzne. Łagodnie zarysował się wątek romantyczny, choć nie wiem czy to dobrze, bo to nie jest autorka, która umie pisać romanse. Fabuła okazała się całkiem wciągająca, choć przewidywalna. Wskazówek i tropów było na tyle dużo, że przewidziałam wszystkie rewelacje z finału. Ale akurat to zupełnie mi nie przeszkadza.
A więc co jest nie tak?
Sposób narracja kuleje. Przeskoki czasowe i retrospekcje są super, ale pod warunkiem, że są spięte jakąś klamrą - czy to kompozycyjną, czy logiczną, wynikają z czegoś i układają się w całość. W Dziewiątym domu nie ma żadnej z tych rzeczy. Jest bez ładu i składu, chaotycznie. A Bradugo jest przecież całkiem doświadczoną autorką. Niestety, ten chaos przeszkadza i męczy. Niestety, bo to mogła być najlepsza książka Bardugo. Właśnie przez to, że jest inna, mnie naiwnie fantastyczna, a bardzie okultystyczna, mroczniejsza, dojrzalsza, bohaterowie nie są tacy rozmemłani i bezradni. Rozwiązania fabularne są oryginalniejsze (choć pomysł ćpania żeby nie widzieć duchów jest znany i lubiany i w sumie nieco wyeksploatowany). Wszystko jest bardziej i lepiej, niż wcześniej, tylko ta narracja. I literówki. Okropnie dużo literówek. A Camus się deklinuje.
Nie mówię żeby nie czytać, jeśli pojawi się drugi tom, to sama przeczytam, bo jak pisałam wyżej, to jest całkiem przyjemna rozrywka, ale nikogo nie będę do tego usilnie namawiała. Tylko trochę szkoda zmarnowanego potencjału.