Dziewczyny wojenne recenzja

11 kobiet. 11 historii. Każda z nich 1 września 1939 roku była młodą, pełną marzeń i nadziei dziewczyną. Miały swoje życia, znajomych, przyjaźnie, miłości i plany na przyszłość. Nie wiedziały, że w najbliższym czasie staną do walki z okrucieństwem, własnymi słabościami i śmiercią. Walki o godność i przetrwanie.

Dziewczyny wojenne to przerażające wyznania bohaterek wojennych. Każda historia jest inna, a kobiety nie znały się osobiście. Jednak jest coś, co je łączy -miłość do ojczyzny i odwaga. Z chwilą rozpoczęcia wojny zostały skazane na głód, cierpienie i tułaczkę. Zostawały łączniczkami, pracowały w konspiracji, były pilotami, opiekowały się rannymi żołnierzami, walczyły. Musiały zapomnieć o strachu i panice. Dojrzały znacznie szybciej niż powinny.

Książkę czyta się ze zdumieniem i podziwem. Nie umiem postawić siebie na ich miejscu, a co dopiero dzisiejszych, rozwrzeszczanych i rozpieszczonych małolat. Wielokrotnie zadawałam sobie pytania czy dzisiejsza młodzież ma taką świadomość swojej ojczyzny jak bohaterki powieści Łukasza Modelskiego. Czy gdyby dziś wybuchła wojna, młodzi ludzie stanęli by do walki czy po prostu uciekli w popłochu i wystawili białą flagę? Tym bardziej chylę czoła w stronę bohaterek tej obszernej relacji. Przetrwały piekło, kochały, rodziły dzieci, głodowały, walczyły o każdą niewinną duszę.

Ta pozycja literacka nie należy do miłych i przyjemnych. Jej lektura po prostu wprawia w osłupienie, smutek,nostalgię. Skłania do refleksji nad własnym życiem. Jakie mamy szczęście, że naszemu pokoleniu (póki co) nie dane było zmierzyć się z jarzmem wojny. W takich chwilach docenia się rzeczy, na co dzień nie zauważalne.