Ulica strachu. Dziewczyna znikąd recenzja

„Wreszcie zrozumiałem, co to znaczy ból”

Lubicie literaturę młodzieżową? Przyznam szczerze, że nie często sięgam po takową. Jednak gdy zobaczyłam połączenie horroru i lit. młodzieżowej, to stwierdziłam, że z chęcią przeczytam ten tytuł (właściwie to tytuły, ale po kolei). Do tego zachęcona okładkami i opisami skusiłam się, a mowa o książkach z serii „Ulica Strachu” od wydawnictwa @mediarodzina, któremu bardzo dziękuję za egzemplarz.

Michael wiedzie szczęśliwe, normalne życie zwykłego nastolatka. Ma dziewczynę i grupę przyjaciół. Pewnego dnia w sklepie, jest świadkiem kradzieży. Następnego dnia dziewczyna, która tego dokonała, pojawia się w szkole. Lizzy Palmer jest pełna tajemnic i piękna. Do tego ciągle się… gubi. Michael pomaga jej, a z czasem odkrywa, że jego fascynacja dziewczyną rośnie. W końcu zaprasza ją, aby dołączyła do niego i jego przyjaciół w przejażdżce skuterami śnieżnymi. Ta wycieczka kończy się tragicznie, jednak to nie koniec przykrości w życiu Michaela.
Muszę się przyznać, że ciężko napisać mi tę recenzję. Książka należy do tych pozycji, które nie wiadomo jak ocenić. Jest to pozycja, która jest przyjemna i lekka. Nie jest to ambitna literatura, która zmusza do analizowania jej treści.

Jest to jedna z tych pozycji, które pozwalają na relaks w jej otoczeniu. Przeczytałam ją bardzo szybko. Właściwie przez te wydarzenia się płynie. Przyjemne wydanie, duża czcionka i lekkość pióra autora sprawiły, że spędziłam naprawdę przyjemny czas w towarzystwie „Dziewczyny znikąd”.

Książka ciekawa, chociaż nie nazwałabym jej horrorem. Może raz w ciągu całego trwania akcji, miałam ciarki na plecach. Poza tym nie odczuwałam strachu. A szkoda, chociaż liczyłam się z tym, ponieważ jest to jednocześnie literatura młodzieżowa.

Akcja w książce jest dosyć szybka i dynamiczna. Płynie ona dwutorowo, wydarzenia z teraźniejszości przeplatają się z wydarzeniami z roku 1950. Co kilka stron dostajemy nowe informacje. Chociaż cała zagadka nie była aż tak zagadkowa. Od razu wiedziałam, o co chodzi. Dodatkowo zakończenie sprawiło, że czuję niedosyt. Zabrakło mi w nim akcji, wybuchów i strzelania! Tak poważnie, to liczyłam na jakieś fajerwerki, a dostałam sztuczne ognie.

Szkoda również, że Autor nie pozwolił nam bardziej poznać bohaterów. Są spłaszczeni, mało w nich życia. A jak wiecie, ja uwielbiam trójwymiarowych bohaterów. Tutaj oni byli okej, ale czegoś mi zabrakło w ich wykreowaniu.

Muszę jednak przyznać, że Autor ma świetne pióro. Niekiedy się zaśmiałam, raz miałam ciarki na plecach, ale ogólnie świetnie się bawiłam. Nie czułam presji ciągłego zastanawiania się nad tekstem i tym „co autor miał na myśli”. Ta książka to była dobra zabawa.

Finalnie mogę powiedzieć, że książka jest ciekawa i przyjemna. Zdecydowanie spodoba się osobom, które chcą odpocząć przy książce, oderwać się od rzeczywistości. Mnie skutecznie pomogła w uspokojeniu się po ośmiu godzinach pracy w żłobku!
Polecam tę książkę, jeżeli chcecie sięgnąć po coś lekkiego i ciekawego.