Dziewczyna z sierocińca recenzja

Są książki, które wchłaniają nas już od pierwszych stron. Dlaczego? – bo autor posiada dar do przekazywania nam swojej opowieści w tak piękny i przejmujący sposób, że zatracamy się całkowicie.
O to jedna z nich-,,Dziewczyna z sierocińca"
Główna bohaterka to Niemka, Ernestina August, która nie zna swojej biologicznej matki. Przez całe życie dorastała w poczuciu odrzucenia i samotności wychowywana przez siostry zakonne w Polskim sierocińcu.
Kim była jej matka? Tysiące pytań bez odpowiedzi, trawiące serce i duszę przeświadczenie, że nigdy, nikt jej nie kochał. Dla każdej dziewczynki, wkraczającej w dorosłe życie, to matka jest tą, która wspiera, służy radą i pomocą. Pewnego dnia los uśmiecha się do niej i na swojej drodze spotyka cudowną kobietę, z ogromnym pokładem miłości. Jednak życie jest przewrotne i w pewnym momencie los zadrwił z dziewczynki. Wtedy pojawia się on Eryk Hydryński, złote dziecko, wirtuoz skalpela, Bóg chirurgii.
Co tych dwoje łączy?

Doskonale oddane realia tamtych czasów, fenomenalnie odwzorowane nastroje panujące po wojnie. Wszechobecna i dominująca rola władz w polityce, jak i w życiu publicznym, wojenne losy dzieci, stosunki między narodami, przyjaźń z ZSRR, trudne relacje polsko-niemieckie.

,,Dziewczyna z sierocińca” powieść na kartach, której czytelnik odnajduje obraz miłości w różnych jej aspektach, miłość dziecka, miłość kobiety, miłość mężczyzny, miłość, która nie zawsze wiąże się ze szczęściem, może być odwzajemniona lub nie i wtedy może sprawić ból. Może być też niebezpieczna, gdy przerodzi się w miłość chorobliwie obsesyjną.

Joanna Parasiewicz oddała w ręce czytelników, przepiękną, wzruszającą książkę o tęsknocie i bólu, ale przede wszystkim o walce o własną tożsamość. Autorka uświadamia nam, że dopóki nie rozliczymy się z przeszłością i nie zaakceptujemy jej, wybaczając sobie, ale również innym, nie będziemy gotowi na to, by rozpocząć nowy etap w naszym życiu.

Wydawało, mi się, że wiem, co mnie czeka na kartach tej historii, ale autorka udowodniła, że wcale nie byłam na to gotowa. Opowieść o nas i naszej ludzkiej złożonej naturze, która zdolna jest do obojętności, beznamiętności, ale i do wielkiej, bezinteresownej miłości i poświęcenia dla drugiej osoby, o odwadze i nadziei.

„najważniejszą umiejętnością pisarza jest przykuwanie uwagi czytelników”
Nie ulega wątpliwości, że Joanna Parasiewcz to potrafi.
Historia, która najpierw skradła moje serce, później rozbiła je na kilka kawałków, żeby na koniec skleić i tchnąć w nie nadzieję. Polecam gorąco.