Dziewczyna z Kellers Way recenzja

„Dziewczyna z Kellers Way” to moje drugie spotkanie z twórczością Megan Goldin. Jej poprzednia powieść „Escape room" okazała się wciągającym i zaskakującym thrillerem psychologicznym. Druga powieść tej autorki to równie ciekawa historia poruszająca motyw manipulowania ludzką pamięcią.

W tej powieści narracja jest prowadzona dwutorowo. Pierwszą narratorką jest Julie West, młoda kobieta, żona Matthew, profesora psychologii, która żyje w cieniu jego tragicznie zmarłej pierwszej żony Laury. Kobieta często biega leśną drogą Kellers Way, aby uporać się ze swoimi emocjami i zmartwieniami. Pewnego razu podczas biegania ma miejsce wypadek, który wytrąca ją z równowagi i zasiewa ziarno niepewności co do jej małżeństwa i życia. Mężczyzna, który potrąca ją samochodem, przed swoją śmiercią ostrzega ją przed niebezpieczeństwem. Julie postanawia dowiedzieć się czy wypadek w lesie był tylko wybrykiem jej wyobraźni, czy faktycznie do niego doszło. Niestety jej mąż tylko utrudnia jej racjonalne myślenie, nakłaniając ją do przyjmowania otumaniających ją leków.

Drugą narratorką jest Mel Carter, policjantka, która prowadzi śledztwo w sprawie odnalezionego w pobliżu drogi Kellers Way ciała zamordowanej kobiety. Policjantka najpierw musi ustalić jej tożsamość, ponieważ do zabójstwa doszło kilka lat wcześniej. Gdy okazuje się, że zamordowana to pierwsza żona profesora Matthew, Laura West, Mel musi poznać przeszłość profesora, samej Laury oraz Julie, która na własną rękę próbuje dowiedzieć się czegoś konkretnego o swoim życiu sprzed małżeństwa. Julie w tajemnicy przed mężem przestaje brać leki, dzięki czemu zaczyna przypominać sobie istotne fakty ze swojej przeszłości. Kiedy w końcu odkrywa całą prawdę niestety jest już za późno na walkę o swoją niewinność, ponieważ to właśnie Julie zostaje posądzona o morderstwo Laury.

Najciekawszym wątkiem w tej powieści było wpływanie Matthew na pamięć Julie. Jednak według mnie ten wątek mógłby zostać rozbudowany jeszcze bardziej, bo zwyczajnie było mi go za mało. Fajnym motywem było też prowadzenie śledztwa przez policjantkę Mel. Domniemywanie kto jest mordercą, pogłębiało moją ciekawość co do tego, kto stoi za śmiercią kobiety. Styl autorki jest lekki i wciągający, dzięki czemu powieść czytało mi się bardzo dobrze. Zakończenie było trochę do przewidzenia, jednak finał okazał się zaskakujący. Autorka udowodniła nim, że zbrodnia doskonała naprawdę istnieje.