Dziewczyna, która patrzyła w słońce recenzja

"-Dziewczyna, która patrzy prosto w słońce...-wymamrotał pod nosem Michał"

"Pamiętaj, że patrzenie w stronę światła może oznaczać wybór jaśniejszy strony życia i nieskupianie się na tym, co złe, ale przecież nieuchronne. To drugie nie musi determinować naszej obecności na tym świecie".

Macie czasami tak, że okładka książki kusi Was, aby ją przeczytać, a kiedy zaglądacie do jej wnętrza, czujecie lekki niedosyt? Po tej lekturze mam takie odczucia...
Głównymi bohaterami powieści są pisarze. Michał Tarkowski oraz Justyna Różycka.
On- pisze horrory, które zawsze okazują się bestsellerami. Szuka nowego mieszkania. Jego nowym domem zostaje toruńska kamienica. Mieszkanie wymaga remontu, a praca nad wydaniem nowej książki schodzi na boczny tor. Pewnego dnia otrzymuje przesyłkę, która nie należy do niego, a do jego sąsiadki, która okaże się koleżanka po fachu!
Ona- rozkochuje fanów ckliwymi romansami, które również okazują się bestsellerami. Czy tę dwójkę połączy coś więcej, już sąsiedzkie mieszkanie oraz wspólna pasja? Czy między dwójką pojawi się rywalizacja, o lepsze miejsce na liście bestsellerów? Nie mogłam się doczekać, kiedy przeczytam tę książkę.
Ta okładka jest śliczna, a opis zapowiadał wspaniałe wrażenia. Niestety, jestem odrobinę zawiedziona. Książka miejscami trochę mi się dłużyła, szczególnie na początku. Miałam wrażenie, że autorka poświęciła zbyt wiele uwagi remontowi mieszkania. Muszę przyznać, że im dalej, tym książkę czytało się z większą przyjemnością, ponieważ nie zawierała zbyt wielu, drobnostkowych opisów. Podobała mi się przemiana Michała. Z gburowatego, wycofanego pisarza zmienił się w fajnego, aktywnego I chętnego do zabawy mężczyznę. Niewątpliwym atutem książki były Różane Doły. Moja wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach! Chciałabym przenieść się w takie piękne miejsce. Cieszę się, że autorka uchyliła rąbka tajemnicy, na temat tworzenia książki. To coś nowego, świeżego w literaturze. Osobiście, nigdy nie spotkałam się z tym w żadnej książce. Pani Ania poruszyła ważny temat akceptacji swojej rodziny. Nie każdemu podobają się nasze wybory, jednakże powinno się je szanować. Ta książka pokazała, jak napięte, a zaraz przykre mogą być stosunki, między rodzicami i dziećmi. Czasami może być za późno, aby naprawić relacje...Fabuła, choć lekka, dała mi trochę do myślenia... Czasami szczęście jest tak blisko nas:) Trzeba tylko się rozejrzeć dookoła. :)
Zakończenie książki zaintrygowało mnie i chętnie przeczytam drugą część.