Dziennik śmierci recenzja

„Dziewięćdziesiąt pięć procent wszystkich seryjnych zabójstw popełnianych w Stanach Zjednoczonych miało swoje podłoże w dążeniu do zaspokojenia seksualnego. Przytłaczająca większość seryjnych morderców zabijała, ponieważ ten akt miał w sobie coś - przemoc, tortury, poczucie władzy nad ofiarą, jej strach, prośby o darowanie życia, cierpienie i śmierć - co podniecało ich bardziej niż cokolwiek innego.”

Garcia i Hunter weszli do laboratorium analizy mikrośladów, które było królestwem doktor Susan Slater. To ona ich wezwała, sądząc po tym, co mówiła, miała dla nich soczysty kąsek. Ktoś wrzucił jej do skrzynki pamiętnik, w którym znajdowały się mrożące krew w żyłach zapiski.

Detektywi przeglądali jego zawartość. Oprócz notatek o ofiarach, sposobie pozbawienia ich życia, autor dorzucał jeszcze ich zdjęcia. Niestety nie była to mistyfikacja, o czym w pierwszej chwili zdążył pomyśleć Hunter, Slater przed ich przyjściem zdołała sprawdzić parę nazwisk z pamiętnika i wszystkie figurowały w bazie danych osób zaginionych. Garcia od razu pomyślał o Lucianie Folterze, na szczęście ten dalej przebywał w zakładzie karnym o maksymalnie zaostrzonym rygorze.

Kto w takim razie prowadził ten makabryczny pamiętnik? Czyżby Folter doczekał się naśladowcy?

Żeby ruszyć z miejsca, potrzebowali czegoś konkretnego, a tym czymś z pewnością byłyby zwłoki którejś z ofiar, inaczej kapitan Blake nie będzie chciała rozpocząć śledztwa.

Wertując kartki z notatnika, natrafili na konkretne współrzędne miejsca, w którym według autora zakopał ciało ofiary.

Detektywi ruszyli uzbrojeni w łopaty, do parku krajobrazowego. Po półgodzinnych wykopkach odnaleźli skrzynię, a w niej ciało.

Wedle wszystkich znaków na ziemi i niebie , dziennik okazał się prawdziwy. Teraz musieli odkryć, kto był autorem tych makabrycznych zbrodni.

Czy zdążą dotrzeć do prawdy, zanim zabójca zacznie pisać nowy pamiętnik?

Ostatnia książka Cartera skupiała się na postaci Foltera, jego relacjach z Robertem i analizie psychologicznej jego postępowania. Była dla mnie czymś nowym, jeśli chodzi o pomysł autora i bardzo mi się podobała. W „Dzienniku śmierci” autor powrócił do dawnego schematu, czyli cnotliwy Robert Hunter kontra zły świat.

Książka podobała mi się jako szybki kryminał, nawet nie tak krwawy, jak potrafiły być wcześniejsze książki Cartera, jednak nie było w niej nic, co by mogło mnie zaskoczyć. Już na początku fabuły było jasne, jakie jest clou. Podsumowując - książka całkowicie w stylu autora, kompletnie bez zaskoczenia.

Oczywiście polecam fanom gatunku, jak i sympatykom autora, gdyż większość z nich na pewno będzie zadowolona.

#soniadraga

#chriscarter

#dzienniksmierci

#renibook