Dzień dobry, Irene recenzja

Jako dziecko uwielbiałam "W-11", "Detektywów" i inne seriale związane z tajemniczymi zagadkami i śledzeniem przestępców. To zainteresowanie minęło z biegiem czasu i nie podejrzewałam, że powieści detektywistyczne mogą mi się aż tak spodobać.


Pierwszą powieścią z tego gatunku z jaką miałam styczność były "Przygody Sherlocka Holmesa", które były moją pierwszą lekturą w drugiej klasie gimnazjum. Bardzo polubiłam historię detektywa z Baker Streed, to też zaintrygował mnie opis i jednocześnie skłonił do przeczytania książki "Dzień Dobry, Irene".


Irene Adler, znana śpiewaczka operowa z dużym zamiłowaniem do zagadek kryminalnych, wraz z mężem, Godfrey'em Nortonem, spędza miesiąc miodowy w Paryżu. Pewnego dnia spotyka rybaków, którzy wyłowili z Sekwany ciało mężczyzny z dziwnym tatuażem na piersi. Przypomina on inny tatuaż, który Irene widziała w Londynie. Kobieta podąża tym tropem i natyka się na wiele ciekawych poszlak, dowiaduje się o sprawach, które są trzymane w ścisłej tajemnicy.


Irene Adler to kobieta ciekawska i zakręcona. Jako śpiewaczka operowa i aktorka, wszędzie doszukuje się nowych, interesujących wyzwań aktorskich, które znacznie przyczyniają się do rozwoju śledztwa. Kobieta jest nieprzewidywalna, a zdolności jej umysłu nieograniczone. Ponieważ została uznana za zmarłą, ukrywa się pod pseudonimem madame Norton. Często używa też sztuki kamuflażu i jest przy tym nierozpoznawalna. Irene to osoba niezwykle spostrzegawcza i odważna, a dzięki pomocy męża i przyjaciółki jej śledztwo rozwija się w zaskakującym tempie mimo, że depce jej po piętach sam Sherlock Holmes.


Narratorką powieści jest Penelope Huxleigh, najlepsza przyjaciółka Irene. Jest to bardzo dobry pomysł dla tego gatunku literackiego. Przygody detektywa z Baker Streed również spisał jego najlepszy przyjaciel. Dzięki temu w powieści wiele się dzieje. Tak samo jest w "Dzień Dobry, Irene". Poza samą opowieścią panny Huxleigh w książce występują też fragmenty dzienników doktora Watsona i Sherlocka Holmesa.


Bardzo podoba mi się klimat XIX'wiecznej Francji. Poczuć go można dzięki odpowiednim zwrotom, archaizmom oraz słowom w języku francuskim, użytych w powieści. No, i Paryż... Chyba nie muszę się tłumaczyć. Samo to miejsce sprawia, że mam ochotę podskoczyć. Lazurowe Wybrzeże również jest pięknym miejscem.


Sprawa nad którą pracuje Irene Adler przypomina mi trochę pierwszą część "Piratów z Karaibów", lecz nie ma tam ani odrobiny magii. Historia jest w stu procentach realna i to właśnie czyni ją taką wspaniałą.


Książka jest przepełniona akcją i niesamowitymi wydarzeniami. Mimo, iż to druga część przygód primadonny nie doskwierał mi brak znajomości pierwszej. Polecam gorąco.