Dzień dobry, Irene recenzja

Irene Adler- piękna, inteligentna, artystycznie utalentowana młoda Amerykana spędza wraz z mężem Godfreyem miesiąc miodowy w Paryżu. Towarzyszy im wierna i oddana przyjaciółka Penelopa, zwana Nell. Młode małżeństwo przebywa we Francji pod pseudonimem ,,Norton”.
Irene jako kobieta dynamiczna , nie potrafi ,,nic nie robić”. Jej największą pasją, nie licząc śpiewania, jest rozwiązywanie zagadek kryminalnych. Na ciekawą i tajemniczą sprawę udało się jej trafić również w stolicy Francji na brzegu Sekwany. Będąc na spacerze z Nell dostrzegła rybaków którzy starali się wydobyć z rzeki ciało mężczyzny. Gdy odważna i nieznająca słowa ,,nie” madame Norton podeszła do zwłok, dostrzegła tajemniczy tatuaż na piersi denata. Skojarzyło się to jej ze sprawą z którą miała do czynienia w Londynie. Bowiem na zwłokach które tak widział widniał tatuaż wykonany w tym samym stylu. Przebiegła Irene podejrzewa, że obie sprawy się ze sobą łączą i postanawia odkryć zagadkę wytatuowanych topielców. Wkrótce Godfred ratuję od utonięcia młodą dziewczynę, która również została wytatuowana. Jak te zdarzenia się ze sobą łączą? Czy Irene uda się rozwiązać zagadkę oraz w dalszym ciągu ukrywać się pod pseudonimem? Odpowiedź na te pytania można znaleźć na kartkach tej powieści, która urozmaici słoneczne i leniwe letnie popołudnia.
Narratorką ,,Dzień dobry, Irene” jest panna Penelope, córka pastora, osoba pruderyjna, skromna i cnotliwa. Która jest zupełnym przeciwieństwem wyemancypowanej Irene. Kobiety stanowią zgrany duet, wzajemnie się uzupełniając.Oczywiście nie małą rolę w rozwiązaniu zagadki odegrał mąż Irene, rewelacyjny prawnik.
Dla wszystkich fanów detektywa z Baker Street mam dobą wiadomość. Postać Sherloka Holmsa, pojawia się w paru rozdziałach …ale więcej nie zdradzę:)
Książka obfituje w liczne opisy miejsc, strojów, ludzi oraz w rozważania narratorki. Niektóre z nich są bardzo ciekawe, możemy dużo dowiedzieć się o obyczajach i zwyczajach panujących w XIX wielu. Dobrze ukazane są zmiany obyczajów oraz istnienie dwóch grup ludzi. Nowoczesnych reprezentowanych m.in. przez Irene oraz jej ekscentryczną przyjaciółkę Sare oraz ludzi reprezentujących tradycyjne przekonania. Do tej ostatniej grupy można zaliczyć Nell ciągłe powtarzającą ,,tak nie wypada”, ,, tak nie można”. W niektórych momentach dłuższe opisy trochę mi przeszkadzały- szczególnie rozważania panny Penelope- jednak w momencie gdy pojawiała się Irene wszystko wracało do normy.
Muszę jeszcze dodać, że w książce jest mnóstwo postaci drugoplanowych, bez których powieść wiele by straciła.