Wrota piekieł Ravensbrück recenzja

Co robiłaś, mając 26 lat? Kończyłaś studia, wychodziłaś za mąż? A może koło twoich nóg biegało dziecko, które z ufnością i miłością mówiło słowo mamo? Być może uczyłaś się wypiekać ciasto i piec biszkopt z truskawkami. A jakie miałaś marzenia? Ciepły dom, podróże i kochająca rodzina? O czym wtedy myślałaś?

Możemy tylko przypuszczać, że właśnie takie plany miała Anja, kiedy trafiła do Ravensbrück. Przekroczyła bramę, zostawiając za sobą rodzinę, dom i pragnienia. Od teraz jej jedynym celem było przeżyć. Otworzyć rano oczy i pomyśleć, że żyję, i tak każdego dnia aż do wyzwolenia. Mimo głodu, chorób, krzyków i bicia esesmanów, kiedy świętem było zjedzenie tylko jednego ziemniaka.

Nie jest to łatwa książka. Choć w kontekście tematyki obozowej może zabrzmieć to nie co dziwnie, zbyt trywialnie. Jednak gdy sięgniemy po tę książkę i po pozycje, które teraz są wydawane, na usta ciśnie się tylko jedno słowo- przepaść. Gdy sięgam po lekturę coś tam (tu wstaw odpowiednie słowo) z Auschwitz mam poczucie, że tylko czytam. Tutaj smakuje każdą literę, układam w głowie obrazy tamtych dni. Przeżywam każdy dzień, każdą chwilę życia autorki. I mogę powiedzieć tylko, dziękuję.

Dziękuje, że nie muszę żyć w tamtych czasach, jestem wolna i mogę robić to, na co mam ochotę. Nie czuję zapachu spalonych ciał. Nie muszę martwić się na ile podzielić porcję chleba, by na dłużej starczył. I za to jestem wdzięczna. A przede wszystkim jestem pełna podziwu dla autorki, która podzieliła się ze mną swoim doświadczeniem. Mogę sobie tylko wyobrazić, ile musiało ją to kosztować, by jeszcze raz odtworzyć wydarzenia, które rozegrały się w obozie.
Czytajcie, bo tylko tyle możemy zrobić. Dla Anji, jej koleżanek i dzieci, które zostały zgładzone. Nie zapomnę rozmowy z kilkuletnią dziewczynką, która cieszyła się, że w niebie spotka mamę. Czy właśnie taka powinna być fantazja pięcioletniej dziewczyneczki? Czy nie powinna się bawić z rówieśnikami, czerpać z życia pełnymi garściami? Poznawać świat jego kolory i emocje?

Wrota piekieł oby zamknęły się na zawsze…