Dziedzic podziemia. Szept diabła recenzja

To pierwszy tom serii mafijnej, która dzieje się na terenie Polski. Jest to rzadkością, ponieważ większość ksiazek, które przeczytałam zabierają nas w podróż do Stanów Zjednoczonych, Włoch czy gdzieś tam indziej, a tu przeżyłam miłe zaskoczenie. Początek, powiem wam szczerze wcale mnie nie zachwycił, ponieważ strasznie mi się dłużyło i czekałam aż cokolwiek się stanie. Czcionka jest mała i to może był drugi powód, który mnie zniechęcił, ale jak to mówię, nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Głównymi bohaterami są Catriona i Grigoriy (zaznaczę że prawie wszystkie imiona tutaj są rosyjskie), ogień i woda, dwa przeciwieństwa, które jakby mogły to by się zabiły. Jak to w takich historiach bywa, on- ten zły, zimny, bezwzględny, bez serca, ona- niewinna owieczka, która "przez przypadek" sama wpadła w paszczę lwa. Tajemnice, "zakazana" miłość", domieszka mafii, przyjaźń, dominacja jest tutaj na porządku dziennym. Wzięłam tą pozycję do ręki sugerując się opiniami innych, czekałam na to WOW i dostałam to dopiero pod koniec książki. Mam trochę mieszane uczucia co do drugiej części, bo nie wiem co tam zastanę. Z jednej strony zżera mnie ciekawość jakie będą dalsze losy bohaterów, a z drugiej z kolei obawiam się, że znowu będzie mi się dłużyć. Autorka bawi się z nami w tak zwanego kotka i myszkę, stopniowo uchylając nam rąbka tajemnicy dalszej historii, co poniekąd wzbudza ciekawość ale także irytuje, bo strasznie wolno akcja według mnie się rozkręca. Jak już mi się zaczęło podobać i nie mogłam się oderwać, to dotarłam do ostatniej kartki i spotkał mnie zawód, że to już koniec. Boże, zapomniałabym o najważniejszym! Przeogromny plus za motyw motoryzacyjny. Mam na ich punkcie bzika, głośny ryk silnika, fikuśne kolory karoserii, spoilery itd., nawet jeśli mam o nich tylko czytać, to i tak miód na moje oczy czy tam serce ( jak kto tam woli). O stylu pisania autorki, to mogę powiedzieć tylko tyle, że ma lekkie pióro i pisze prostym i łatwym językiem. Podsumowując, jeszcze tak pokręconej fabuły nie czytałam. Czy to dobrze? W pewnym sensie tak, ponieważ warto dawać szansę każdej książce. Ja nie potrafię nie przeczytać danej pozycji do końca. Nie ważne czy mi się podoba czy nie, muszę dobrnąć do ostatniej kartki. Jeżeli ktoś jest cierpliwy, to ta książka jest dla niego, jeżeli nie, to niestety pójdzie szybko w zapomnienie. Czas przejść do drugiego tomu i wtedy będę mogła napisać więcej.