Dziecko recenzja

 Tym razem Hayden opisuje dość ciekawy przypadek dziecka zaniedbanego, ale jak się okazuje, nieprzeciętnie zdolnego o ilorazie inteligencji przekraczającym 180. Sześciolatka z niepohamowaną agresją w stosunku do innych, zamknięta w sobie, ale na tyle mądra, że wie, iż płacząc pokazałaby innym jak cierpi. Porzucona przez matkę, maltretowana, zaniedbana fizycznie i psychicznie, pod opieką ojca alkoholika, o ile ten nie był akurat w więzieniu.
 
 Dzieci o wysokim ilorazie inteligencji mają praktycznie ten sam problem, co dzieci znacznie opóźnione w rozwoju - nie ma dla nich specjalnego miejsca w społeczeństwie, choć one wymagają właśnie specjalnego traktowania, w postaci bardziej zaangażowanej i nastawionej na ich potrzeby. Każda placówka chce zrównać swoich podopiecznych, bo to korzystne, choćby dla nauczyciela podczas nauczania. Mniej problemów, mniej wysiłku, a przecież zwykle brakuje czasu i odpowiednich narzędzi. Zresztą po co się starać skoro to tylko praca, a nie płaci się za rozwiązywanie cudzych problemów.
  Na pewno mamy świadomość, że wokół jest sporo, w mniejszym bądź większym stopniu, zaniedbywanych dzieci, bo tylko niewrażliwy na dziecięcy smutek, płacz czy wycofanie mógłby to przeoczyć. A mimo wszystko, gdy się poznaje taką historię - a właściwie skromny fragment, bo to raptem kilka miesięcy z życia Sheili - to trafia to w nas głęboko.

 Torey Hayden prezentuje historię w równym stopniu o dziecku z problemami, co i o nauczycielce, dzięki której bariery powoli zostają przełamane. Jednak czy zaledwie kilka miesięcy zdoła odmienić los małej dziewczynki, która potrzebuje wzmocnień swojej postawy, wiary w jej możliwości, a przede wszystkim życzliwości i miłości? Istnieje ciąg dalszy, gdzie można się spotkać z kilkunastoletnią już Sheilą, ale aż się boję po nią sięgać, bo mimo że kibicuje się tej małej i chciało by się wierzyć w cuda, to coś mi podpowiada, że potem też nie spotyka ja za wiele dobrego.