Fantazje niewinnych lat recenzja

Pierwsza część 𝑆𝑎𝑔𝑖 𝑘𝑟𝑦𝑛𝑖𝑐𝑘𝑖𝑒𝑗 idealnie trafiła w mój gust. To piękna powieść, wypełniona emocjami, napisana w pięknym stylu. Autorka zabrała mnie w niezapomnianą podróż w czasie do pięknego uzdrowiska w Krynicy w 1894 roku, gdzie krzyżowały się losy kuracjuszy i mieszkańców.

Od opisywanych zdarzeń w 𝑆𝑒𝑘𝑟𝑒𝑡𝑎𝑐ℎ 𝑘𝑜𝑏𝑖𝑒𝑐𝑦𝑐ℎ 𝑑𝑢𝑠𝑧 minęło siedem lat. Jest początek XX wieku. Krynica rozkwita i staje się znanym uzdrowiskiem.

O rodzinie Drzewickich wciąż jest głośno w okolicy z kilku powodów. Najpierw ślub Jana z prostą łemkowską dziewczyną, potem jego przedwczesna śmierć, a następnie nieoczekiwana adopcja Aureli przez teściów.

Autorka na początku pokrótce przypomina zdarzenia z pierwszego tomu i przedstawia losy Aurelii tuż po wypadku, który dość dramatycznie zamknął poprzedni tom. Kobiecie na początku trudno było zarządzać tartakiem, bo pracownicy nie darzyli jej zaufaniem. Królowało bowiem przekonanie, że kobieta powinna siedzieć w domu i wychowywać dzieci. Zarządzanie interesami było męską rzeczą, jednak gdy zobaczyli jak doskonale sobie radzi i że pod jej rządami tartak się rozwija, niechęć szybko zmieniła się w podziw. Aurelia to kobieta nietuzinkowa wymykającą się wszelkim schematom, mądra i przedsiębiorcza, z sercem na dłoni, która nie waha się przyjąć pod swój dach kobiety, która wraz z mężem zniszczyła jej szczęśliwe życie.

Szczęśliwa Matylda oczekuje czwartego potomka. Jej mąż ma nadzieję, że tym razem udało mu się spłodzić syna. Gdy Matyldę dotyka tragedia, może liczyć jedynie na wsparcie przyjaciółki, która doskonale ją rozumie. Aurelia wie, że czas nie leczy ran, jedynie je zabliźnia. Czasami nie trzeba nic mówić, wystarczy wspólnie pomilczeć, by lżej było cierpiącej duszy.

𝐹𝑎𝑛𝑡𝑎𝑧𝑗𝑒 𝑛𝑖𝑒𝑤𝑖𝑛𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑙𝑎𝑡 to wspaniale opowiedziana historia dwóch przyjaciółek osadzona na początku XX wieku, gdzie pochodzenie nadal dla niektórych ma niebagatelne znaczenie. Wciąż króluje obłuda i poczucie wyższości nad innymi, którym powodzi się gorzej. Matylda nie jest w stanie zrozumieć podejścia ludzi z jej sfery. Uważa, że ocenianie innych na podstawie miejsca ich urodzenia, czy okoliczności, w jakich dorastali, jest wysoce krzywdzące. 𝑂 𝑐𝑧ł𝑜𝑤𝑖𝑒𝑘𝑢 𝑤𝑖𝑛𝑛𝑦 ś𝑤𝑖𝑎𝑑𝑐𝑧𝑦ć 𝑗𝑒𝑔𝑜 𝑐𝑧𝑦𝑛𝑦 𝑖 𝑑𝑜𝑘𝑜𝑛𝑎𝑛𝑖𝑎 𝑜𝑟𝑎𝑧 𝑠𝑡𝑜𝑠𝑢𝑛𝑒𝑘 𝑑𝑜 𝑖𝑛𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑜𝑠ó𝑏. Niektórzy zachowywali się, jakby pochodzili co najmniej z królewskiego rodu, zadzierali nosa, podkreślali swoją pozycję, co nie przeszkadzało im w oszukaniu i okradzeniu z dóbr wdowy z małymi dziećmi. Bardziej obawiali się skandalu łączenia w pary z ludźmi z plebsu, niż tego, że ktoś mógłby nazwać ich złodziejami. Zachłanność i pieniądze niektórym odbierały rozum. Zazdrość mąciła zdrowy rozsądek. 𝐶𝑧𝑎𝑠𝑦 𝑠𝑖ę 𝑧𝑚𝑖e𝑛𝑖𝑎𝑗ą 𝑖 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖 𝑐𝑜𝑟𝑎𝑧 𝑚𝑛𝑖𝑒𝑗 𝑠𝑧𝑜𝑘𝑢𝑗ą 𝑡𝑧𝑤. 𝑚𝑒𝑧𝑎𝑙𝑖𝑎𝑛𝑠𝑒. 𝑊𝑠𝑧𝑎𝑘 𝑐𝑧ę𝑠𝑡𝑜 𝑤𝑠𝑝𝑜𝑚𝑖𝑛𝑎𝑙𝑖 𝐿𝑢𝑐𝑗𝑎𝑛𝑎 𝑅𝑦𝑑𝑙𝑎, 𝑘𝑡ó𝑟𝑦 𝑏𝑦ł 𝑒𝑤𝑖𝑑𝑒𝑛𝑡𝑛𝑦𝑚 𝑝𝑟𝑧𝑦𝑘ł𝑎𝑑𝑒𝑚 𝑛𝑎 𝑡𝑜, ż𝑒 𝑚𝑜ż𝑛𝑎 𝑤𝑦𝑗ść 𝑝o𝑧𝑎 𝑢𝑡𝑎𝑟𝑡𝑒 𝑠𝑐ℎ𝑒𝑚𝑎𝑡𝑦, 𝑎 𝑟óż𝑛𝑖𝑐𝑒 𝑠𝑝𝑜ł𝑒𝑐𝑧𝑛𝑒 𝑠ą 𝑤𝑦łą𝑐𝑧𝑛𝑖𝑒 𝑒𝑓𝑒𝑘𝑡𝑒𝑚 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑘𝑖𝑒𝑗 𝑝𝑦𝑐ℎ𝑦 𝑖 𝑐ℎę𝑐𝑖 𝑑𝑜𝑚𝑖𝑛𝑜𝑤𝑎𝑛𝑖𝑎 𝑛𝑎𝑑 𝑖𝑛𝑛𝑦𝑚𝑖. Ludzie zaczynali zmieniać swój światopogląd i dopuszczali myśl, że nie pochodzenie jest najważniejsze, lecz jego sposób bycia i to, co miał w głowie. Czasy powoli się zmieniają i ludzie wywodzący się z prostego ludu, coraz odważniej poczynają sobie w świecie.

Po śmierci Eleonory Aurelia zgodnie z jej wolą objęła opieką dzieci zmarłej, ale im są starsze tym coraz bardziej wykorzystują dobroć kobiety. Skłonne są do nieustannych psot i manipulowania innymi, zwłaszcza starszy Staś. Dzieci Eleonory rosną, a wraz z tym piętrzą się kłopoty z ich wychowaniem. Staś i Teosia stają się przebiegli, zręcznie wykorzystują swoją sytuację, wszyscy bowiem współczują sierotom. Wybryki rodzeństwa zaczynają być szeroko komentowane przez mieszkańców Krynicy. Aurelia zdaje sobie sprawę, że nie poradzi sobie z ich wychowaniem sama. Zaczyna poważnie rozważać zamążpójście, zwłaszcza że o jej rękę stara się przystojny i wpływowy Filip. Ciągle ma jednak wątpliwości, czy będzie w stanie pokochać go tak jak Jana, ale ma też nadzieję, że obecność mężczyzny w domu poskromi rozbrykane rodzeństwo.

Aurelia bardzo szybko przekonała się, jak niezwykle trudno jest wychowywać cudze dzieci, a zwłaszcza że mają trudny charakter i dodatkowo podjudzane są przez zazdrosną siostrę zmarłej matki. Aurelia próbuje wszystko im tłumaczyć i zachowywać wobec nich cierpliwość, co krnąbrne i niewdzięczne nastolatki biorą za słabość charakteru ich opiekunki i dręczące ją wyrzuty sumienia. Nie znają prawdy o swoich rodzicach, więc podszepty złej i zawistnej ciotki trafiają na podatny grunt. Nie rozumieją, jak wiele zawdzięczają Aureli, że za ofiarowany chleb, nie mają prawa swojej opiekunce okazywać tak skrajnej niewdzięczności.

𝑆𝑎𝑔𝑎 𝑘𝑟𝑦𝑛𝑖𝑐𝑘𝑎 to wspaniała i ujmująca historia, w której jestem zakochana od samego początku, napisana przepięknym językiem. Jestem urzeczona niesamowitym klimatem sagi, świetnie wykreowanymi postaciami bohaterów pierwszoplanowych, jak i drugoplanowych oraz idealnie skonstruowaną fabułą. Podobał mi się kunszt autorki , z jakim przeplata losy poszczególnych postaci i jak na siebie one wpływały. 𝐹𝑎𝑛𝑡𝑎𝑧𝑗𝑒 𝑛𝑖𝑒𝑤𝑖𝑛𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑙a𝑡 to piękna literacka podróż w czasie, opowiadająca o decyzjach i ich konsekwencjach, o dylematach moralnych i o ludzkiej przyzwoitości tak po prostu.

𝐹𝑎𝑛𝑡𝑎𝑧𝑗𝑒 𝑛𝑖𝑒𝑤𝑖𝑛𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑙𝑎𝑡 to książka z doskonale przedstawionym tłem historycznym, pełna emocji i wyjątkowego klimatu. To powieść o konwenansach, miłości, kobiecej przyjaźni i sile charakteru. To niesamowita i fascynująca podróż do minionej epoki. Do czasów, gdy na salonach odbywały się huczne przyjęcia, a wśród pięknej muzyki i wspaniałych toalet szerzyły się spiski, powstawały i rozwijały się skandale. Druga część sagi podobnie jak pierwsza kończy się dość zaskakująco i spektakularnie, więc nie pozostaje nic innego jak sięgnąć po kolejny tom.

𝑁𝑎 𝑤𝑖ę𝑘𝑠𝑧𝑜ść 𝑟𝑧𝑒𝑐𝑧𝑦 𝑝𝑜 𝑝𝑟𝑜𝑠𝑡𝑢 𝑛𝑖𝑒 𝑚𝑎𝑚𝑦 𝑤𝑝ł𝑦𝑤𝑢. 𝑀𝑢𝑠𝑖𝑚𝑦 𝑠𝑖ę 𝑛𝑎 𝑛𝑖𝑒 𝑔𝑜𝑑𝑧𝑖ć, 𝑎 𝑖𝑚 𝑏𝑎𝑟𝑑𝑧𝑖𝑒𝑗 𝑐𝑧ł𝑜𝑤𝑖𝑒𝑘 𝑠𝑖ę 𝑠𝑧𝑎𝑟𝑝𝑖𝑒 𝑖 𝑟𝑜𝑧𝑑𝑧𝑖𝑒𝑟𝑎 𝑟𝑎𝑛𝑦 , 𝑡𝑦𝑚 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑚𝑢 𝑡𝑟𝑢𝑑𝑛𝑖𝑒𝑗.