Dziecko Noego recenzja

,,Dziecko Noego" kolejna książka genialnego Erica-Emmanuela Schmitta. Ale czy tak krótka historia może równać się z ,,Oskarem i panią Różą", czy może zadziwić jak ,,Trucicielka"?

Powieść opowiada o losach żydowskiego chłopca Jospeha, który żył w czasach ,,Hitlerowskich,,. Aby go ratować rodzice zostawiają go pod opieką Hrabiny, ta niestety musi oddać go pod skrzydła ojca Ponsa. Tak właśnie chłopiec odnajduje swojego przyjaciela i drugą rodzinę, która z czasem staje się dla niego najważniejsza.

Historia ta jest niezwykła.
Niezwykłe jest to, że wśród tłumu okrutnych gestapowców znalazła się osoba współczująca, osoba gotowa poświęcić życie za dzieci. W dodatku te żydowskie. Niezwykłe jest to, że pomimo nienawiści i bólu jaki odczuwamy myśląc o tych postaciach, jak wyobrażamy je sobie jako najgorsze potwory pan Schmitt odważył się w tę plątaninę goryczy wplątać anioła.
Niezwykłe jest to, że tyle ludzi walczy w obronie dzieci. Nieważne czy żyd czy katolik, ważne, że człowiek.

Lektura jest przesiąknięta cierpieniem, krwią, ale także cudem. Wpływ jaki ma religia na człowieka jest niewiarygodny. To samo można powiedzieć o oddziaływaniu ludzi na siebie nawzajem. Ojciec Pons, który ze względu na swoje pasje określany jest jako Noe obdarował Josepha czymś więcej niż miłością, dał mu coś nieuchwytnego, coś co zakorzeniło się w jego sercu i wyrosło jako piękny kwiat.

Geniusz, styl i talent Erica-Emmanuela widać w każdym rozdziale. Wznosi się on ponad współczesne standardy i sam sobie podwyższa poprzeczkę.
Naprawdę polecam!