Dzieci Getta recenzja

„ Getto miało być przechowalnią. Ostatnim przystankiem przed komorą gazową. Tu nie było wyjść awaryjnych, dróg ucieczki ani szczęśliwych zakończeń.” (str. 34)

Książka jest zbiorem relacji opowiedzianych autorce z największego koszmaru jaki ludzie przeżyli – pobytu w getcie. Opowiadali je niechętnie, niektórzy wycofywali się, nie chcąc wracać do bolesnych wspomnień. Nic tu nie jest fikcją. Wydarzyło się naprawdę i mimo upływu czasu nadal tkwi w sercach i umysłach tych, którym dane było przeżyć.

Bohaterowie książki trafili do getta jako dzieci. Traumatyczne wspomnienia tkwią w nich do dziś. Z całych rodzin zamkniętych w getcie czasem nie przeżył nikt lub jednostki. Ginęli na miejscu, lub wywożono ich do obozów koncentracyjnych, gdzie czekała na nich śmierć. Wszyscy do czasu wybuchu wojny wiedli szczęśliwe życie, otoczeni miłością i troską bliskich. Stopniowo jednak wykluczano Żydów z życia społecznego, wprowadzając coraz więcej zakazów do ich życia.

„ By ośmieszyć, upokorzyć i odczłowieczyć.” (str.29)

Głód, zimno, choroby dziesiątkowały mieszkańców getta. Liczne zdjęcia zamieszczone w książce, pomogły czytelnikowi wyobrazić sobie tamtą rzeczywistość czy bohaterów powieści i ich bliskich.

Nawet jeśli udało im się wydostać z getta, życie po aryjskie stronie było trudne. Zdradzał ich wygląd. Często musieli zmieniać miejsce pobytu.

Początki w getcie początkowo nie były takie złe. Jednak z roku na rok stawały się coraz bardziej tragiczne. Ludzie też z czasem obojętnieli na widok trupów na ulicach, czy krzywdy jakiej inni doświadczali. Mieli jedno pragnienie – przeżyć. Na co dzień towarzyszyła im myśl, czy dotrwają do jutra. Wielu z nich otarło się o śmierć, zostali uratowani w ostatniej chwili.

W roku 1943 w getcie warszawskim wybuchło powstanie. Powstańcy wiedzieli, że walka skazana jest na porażkę. Lecz chcieli by świat dowiedział się o ludobójstwie jakiego dopuszczali się Niemcy.

Dla wielu z nich te wspomnienia są wciąż żywe i potworne, prześladowały ich do końca. Te wspomnienia mają wartość historyczną i edukacyjną. Pokazują do czego zdolny jest człowiek kierujący się nienawiścią do drugiego.

„ Tam nie było nadziei, ani pięknych chwil, a każdy dzień przynosił cierpienie.” (str. 213)

Piękne były tylko wspomnienia sprzed wojny. Dzieci bardzo szybko dojrzewały, bezpowrotnie traciły swoje dzieciństwo. Strach był odtąd wszechobecny w ich życiu.

Autorka oprócz wspomnień więźniów getta zamieszcza własne dopiski rozszerzając wiedzę czytelnika w wielu kwestiach dotyczących tematu.

Jest to smutna i bolesna lektura.