Dzieci Getta recenzja

Getta były częścią antyżydowskiej polityki nazistów w Europie Wschodniej. Ich podstawowym celem było odizolowanie Żydów od reszty ludności zamieszkującej dane miasto. Zakładanie gett tłumaczono ochroną przed chorobami zakaźnymi, których nosicielami mieli być Żydzi. Każdy z nas ma pewnie przed oczami obrzydliwą grafikę z karykaturalną postacią Żyda i podpisem "Żydzi - wszy, tyfus plamisty".
Do gett trafiali wszyscy: zarówno ortodoksyjni Żydzi jak i ci w pełni zasymilowani. Byli zmuszeni spakować całe swoje życie do jednej walizki i stawić się w określonym terminie na terenie getta. Ich mieszkańcy cierpieli z powodu głodu i chorób, choć starali się aby ich życie toczyło w miarę normalnie. Próby ucieczek, przechodzenie na stronę aryjską w celu zdobycia jedzenia czy przyjmowania pomocy z zewnątrz karane były śmiercią. Odważnych jednak nie brakowało. W pewnym momencie wszyscy już wiedzieli, że to co ich czeka ze strony Niemców to pewna śmierć w obozach zagłady. Do wielu śmierć przychodziła jednak znacznie szybciej. Szczególnie dzieci umierały w gettach tysiącami. Brak jedzenia i ciężkie choroby to główne tego przyczyny. Wiele z ich było osieroconych, zdanych wyłącznie na siebie. Spora ich część mieszkała na ulicach i tam umierała.

Książka Magdy Łucyjan "Dzieci Getta. Ostatni świadkowie zagłady" opowiada historię kilu z nich, którym udało się przeżyć to piekło na ziemi. Autorka oddaje głos swoim bohaterom. Moderuje rozmowę z ogromną delikatnością i troską, szanując fakt, że nie wszystkim mówienie o wydarzeniach sprzed kilkudziesięciu lat przychodzi z łatwością. Słucha i tylko niekiedy pozwala sobie na krótkie wtrącenia, które maja na celu zrozumienie czytelnikom realiów tamtych czasów.
Zebrane opowieści poruszają. Wojenny świat widziany z perspektywy dziecka jest inny niż ten który opisują dorośli. Nie brak w nim okrucieństwa i strachu ale są też wspomnienia szczęśliwych chwil, wydartych z wojennej rzeczywistości: zabawy z rówieśnikami czy czułości okazywanej przez rodziców.
Każda z historii jest inna, jednak wszystkie dają świadectwo i są przestrogą dla następnych pokoleń.

Czytałam tę książkę ze łzami w oczach. Nie byłam w stanie podejść do tej lektury bez emocji. Jestem wdzięczna, że osoby poproszone przez autorkę zgodziły się podzielić swoimi wspomnieniami. Ich historie zostaną we mnie na długo.