Cały ten czas recenzja

Świat Mar stoi w miejscu od niemal sześciu tysięcy Burz.

Minęło szesnaście lat, lecz nic się nie zmieniło.

Włosy nie urosły jej ani o milimetr. Nie zestarzała się nawet o dzień. Pogoda wiecznie taka sama, jedynie roślinność nie zapadła w wieczny sen. Czas zamarł, a nikt nie pamięta, jak było kiedyś, choć każdy wie, że było jakieś „kiedyś”. Jedna Burza zmienia wszystko.

Kiedy Mar odnajduje kopertę zaadresowaną na nieznane imiona, ale jej nazwisko, postanawia za wszelką cenę odnaleźć adresatów. W głębi duszy czuje, że nic nie mówiące imiona mogą należeć do jej rodziców, o których nie wie zupełnie nic. W tym celu udaje się w podróż do Lublina, miasta, o którym krążą niepokojące, mroczne historie.

Czytając powieść nigdy bym nie uwierzyła, że jest to debiut, a tym bardziej debiut młodej, siedemnastoletniej autorki. Za to należą się ogromne brawa, styl jest lekki i płynny, dzięki czemu błyskawicznie pochłania się jedną stronę za drugą.

Od samego początku czułam się zaintrygowana losem głównych bohaterów, Mar oraz chłopaka którego spotyka na swojej drodze, Artela. Wbrew pozorom nie pojawił się tutaj żaden wątek miłosny i w przypadku tej historii uważam za duży plus. Dystopij ne otoczenie, niepokój i niebezpieczeństwo nie powinny mieć pozytywnego wpływu na rozwijanie miłosnych uczuć.

Choć momentami fabuła była leniwa to przypadła mi do gustu. Z zainteresowaniem obserwowałam poczynania bohaterów, przemierzanie wymarłych terenów, obcego miasta i umykanie przez niebezpieczeństwami. Gdyby jednak połasić się o dodatkowe sceny akcji, wzbogaciłyby to powieść o większą dynamikę, której odrobinę mi zabrakło.

Chwilami gubiłam się w logice bohaterów, niejednokrotnie pytali o coś oczywistego lub o coś, co już wiedzieli. Miałam również niewielki dysonans poznawczy, kiedy osoby żyjące w dystopijnym świecie, w którym trzeba walczyć o przetrwanie, pożywienie, z dziecinną wręcz naiwnością ufają wszystkim wokół, w tym nawet osobom, które ledwo co poznały. Szkoda, że los wielu bohaterów został gwałtownie porzucony. Nie miałam pojęcia co wydarzyło się z większością postaci, jakby zostały wprowadzone tylko, po to, żeby Mar i Arlen nie byli sami w świecie, a później już jest nieistotne co się z nimi dzieje dalej.

Najbardziej zaskoczyło mnie zakończenie, zwłaszcza w kontekście jednotomówki. Chociaż dziwne, niejasne i niejednego pewnie zirytuje, zapunktowało u mnie i sprawiło, że będę do tej książki wracać myślami.