Dystopia recenzja

"Dla osiągnięcia celu politycznego można poświęcić w ofierze połowę ludzkości "- mawiał chiński dyktator Mao Zedong. Tą maksymą zdają się kierować bohaterowie najnowszej powieści Vincenta V. Severskiego "Dystopia", czwartej (i chyba ostatniej, co sugerowałoby zakończenie) części cyklu "Zamęt".

Nie czytałam trzech wcześniejszych (mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa) więc dłuższą chwilę zajęło mi zorientowanie się kto jest kim w tej opowieści i w jakiej grze biorą udział bohaterowie. Ze strzępków wspomnień i retrospekcji udało mi się odtworzyć historię grupy przyjaciół z Agencji Wywiadu, którzy w brudnej grze o władzę zostali aresztowani i niesłusznie oskarżeni o szpiegostwo. Ich działalność była bielmem w oku Jerzego Kaziury, rosyjskiego agenta, którego ambicja i bezkompromisowe działania doprowadziły prawie na sam szczyt władzy. Jako wicepremier i koordynator służb rozgrywa własną grę, która w niedługim czasie ma go doprowadzić do objęcia stanowiska prezesa Rady Ministrów. Bez mrugnięcia okiem eliminuje swoich wrogów, szukając na nich haków, bądź je fabrykując. Na jego drodze stają jednak trzy zdeterminowane kobiety, które zrobią wszystko aby uwolnić aresztowanych przyjaciół i zdekonspirować Jerzego Kaziurę. Sara, Maria i Monika zaznajomione z wywiadowczą pracą z pomocą brytyjskich agentów MI6, asystenta Sekretarza Generalnego NATO i byłego oficera rosyjskiego wywiadu stają do walki, która na początku przypomina starcie Dawida z Goliatem. Jednak determinacja kobiet, ich doświadczenie w pracy wywiadowczej i umiejętność zjednywania sobie ludzi sprawia, że osiągnięcie celu staje się realne.

Kiedy tylko udało mi się zorientować kto stoi po dobrej a kto po złej stronie mocy akcja wciągnęła mnie bez reszty. Kibicowałam bohaterkom, pieszczotliwie nazywanymi jaszczurkami, w ich walce z systemem i choć powtarzałam sobie, że cała ta opowieść to fikcja literacka nie mogłam odpędzić od siebie wrażenia, że polityka jest tak brudną grą, że opisane tu zdarzenia mogą dziać się tu i teraz, a my żyjemy w błogiej nieświadomości i przekonaniu, że takie rzeczy mogą dziać się tylko w powieściach lub filmach o przygodach Jamesa Bonda.
Po lekturze "Dystopii" z pewnością sięgnę po wcześniejsze książki z tego cyku, a nazwisko autora wpisuję na moją listę pisarzy, których twórczość będę bacznie obserwować.