Dyscyplina na całe życie recenzja

"Sztywno, równo i posłusznie,
a do tego bez wahania,
dyscyplina, dyscyplina,
to podstawa wychowania!"- podśpiewywałam z uczniami szkoły przyszłości i ich wychowawcą Kudłaczem refren piosenki z filmu: "Pan Kleks w kosmosie". I cóż wtedy, mając kilkanaście lat, mogłam wiedzieć i wiedziałam o dyscyplinie i wychowaniu? Okazuje się, że całkiem sporo. Dorastałam w domu, gdzie obowiązywały zasady, gdzie granice były postawione, gdzie jedno spojrzenie taty znaczyło tak wiele, a jego podniesiony głos nie oznaczał nic dobrego. Czy miałam do rodziców żal? Czy oni mieli wyrzuty sumienia. Oczywiście, niejednokrotnie. Lecz dziś jestem im wdzięczna i w pełni zgadzam się z dr Rayem Guarendi, że jest to najlepszy prezent.
Autor książki "Dyscyplina na całe życie" jest psychologiem klinicznym, specjalizującym się w problematyce rodzinnej oraz wychowaniu dzieci i młodzieży, a prywatnie ojcem dziesięciorga dzieci. Poprzednia jego publikacja pt.:"Jesteś lepszym rodzicem, niż Ci się wydaje" spotkała się z ciepłym i szerokim przyjęciem w wielu krajach. Moda na bezstresowe wychowanie (leseferyzm), poczucie winy wobec potomstwa (niemożność poświęcenia odpowiedniej ilości czasu), a w związku z tym zaspokojenie wszelakich ich potrzeb, bez narzucania jakichkolwiek obowiązków przyniosły inne niż zamierzone skutki- roszczeniowa postawa ("wszystko mi się należy, bo tak" oraz "chcę i już"), nieograniczona swoboda, brak autorytetów i szacunku do ludzi, rzeczy i pracy. Badania psychologów dowodzą, że wychowane w ten sposób dzieci są niedojrzałe, lękliwe, pełne pretensji i o małej samokontroli. Ze strony rodziców pojawiło się rozczarowanie i sfrustrowanie. Mit o pięknym macierzyństwie i „tacierzyństwie” pęka jak bańka mydlana.

To dla nich powstał swoisty przewodnik doktora Raymonda. Na kolejnych stronach autor objaśnia naturę dzieci, definiuje dyscyplinę, objaśnia jej rolę w życiu, tłumaczy jej mechanizm, opisuje reakcje na nią. Każdy z dziesięciu rozdziałów zawiera liczne fragmenty listów, maili, rozmów z zagubionymi rodzicami, którym dr Guarendi nadaje sympatyczny przydomek, np. mama dwóch wiecznie brykających chłopców podpisuje się jako "Wyczerpana". Porady i wskazówki (np. w jakim wieku nastolatek może chodzić na randki, o której godzinie powinien wrócić do domu, co zrobić kiedy dziecko nie chce jeść obiadu) serwowane są z dużą porcją humoru. Mile zaskoczył mnie fakt, że często pojawia się stwierdzenie "nie wiem", "mogę się mylić", "każde dziecko jest inne", co jest dowodem na to, że autor nie kreuje się na jedynego i słusznego specjalistę. Nadało mu to w moich oczach wiarygodności. Minusem poradnika są nieliczne (ale jednak) błędy językowe oraz amerykańskie (niekiedy dziwaczne) imiona używane w przykładach.

Oceniam książkę na 8/10.

Polecam obecnym i przyszłym rodzicom - by odważyli się stawiać granice, nie wierzyli mitom i nie musieli korzystać z pomocy Super Niani.