Dworek pod Lipami recenzja

Gabrysia, trzydziestoletnia autorka powieści dla kobiet, zakochuje się i wychodzi za maż za 15 lat starszego Marka. Wkracza w jego poukładane, uporządkowane życie, do domu który zbudował dla dzieci i nieżyjącej od lat żony. Po jej śmierci życie mężczyzny toczyło się utartym rytmem: praca i wychowanie dzieci, w czym pomagały mu matka, teściowa i gospodyni, traktowana jak członek rodziny.


Gabrysia została przyjaźnie przyjęta, ale czuje się domu męża jak gość. Życie toczyło się starym rytmem, ale obok niej. Każdy miał w swoje miejsce, tylko ona nie. Marek wcale jej nie pomagał, nie pozwalając na żadne zmiany i nie dostrzegając narastającego problemu. W domu rządziła gospodyni, a Gabrysia, nie chcąc konfliktów, coraz częściej zaszywała się w gabinecie, uciekając w świat fantazji. Tworząc nową powieść, coraz bardziej wsiąkała w świat XIX wiecznego życia: strojów, mentalności, życia codziennego.


Ale problemy, nie znikną same, nawet jeśli bardzo starannie je omijamy, starając się o nich nie myśleć. Niedomówienia, tajemnice, samotność, narastająca frustracja, powodują, że Gabrysia ucieka pod pozorem pilnowania domu przyjaciółki, zmuszonej do pilnego wyjazdu. Postanawia przemyśleć sytuację, ochłonąć i na spokojnie porozmawiać z mężem i otworzyć mu oczy na to co się dzieje, a czego on nie chce dostrzec.


Autorka stworzyła, interesującą powieść, przypominając że nic nie jest nam dane na zawsze, a o miłość musimy dbać każdego dnia. Pokazała, co się dzieje gdy człowiek spocznie na laurach i zamnie się na oczekiwania partnera. Jak łatwo można stracić wszystko, na co się długo pracowało, gdy zabraknie troski, szczerości i zainteresowania. Powieść pani Szepielak każe się zatrzymać i przyjrzeć, co się dzieje w naszym własnym życiu, czy też nie popełniamy błędów bohaterów powieści.


Dworek pod lipami jest książką wciągającą, lekko napisaną i mimo pewnych niedociągnięć, trudno się od niej oderwać. Bohaterowie są bardzo realni ze swoimi słabościami, problemami, trudną przeszłością. Dialogi są niewymuszone i żywe a opisy plastyczne i barwne. Jedyne co mi przeszkadzało, to ciągnące się nawet na kilka stron monologi wewnętrzne głównej bohaterki.


Polecam książkę jako wciągającą i mądrą lekturę.