Dwór skrzydeł i zguby recenzja

„Jeśli on był ciemnością, ja byłam migoczącymi gwiazdami, które dobrze widać tylko w jego ciemnościach.”

Dwór to trzecia część bestsellerowego cyklu Sarah J. Maas.


Feyra powraca na Dwór Wiosny. Tam będzie próbowała zdobyć jak najwięcej informacji o działaniach Tamlina i bezwzględnego króla Hyberii, który planuje rozgromić cały Prythian. Dziewczyna musi być bardzo ostrożna w grze, którą prowadzi, ponieważ jeden mały błąd może wszystko zaprzepaścić, a cały jej świat zostanie zniszczony.
W obliczu wojny Feyra i Rhys będą musieli zadać sobie pytanie, komu mogą zaufać, a komu nie? A szukanie sojuszników wcale nie będzie należeć do takich łatwych zadań. Czy uda im się zebrać wystarczająco dużo armii, aby stawić czoła ogromnym wojskom króla Hyberii? Jedno jest pewne, to będzie krwawa i nierówna walka o władzę.


Po tak zaskakującym zakończeniu „Dworu Mgieł i Furii” dosłownie od razu sięgnęłam po „Dwór Skrzydeł i Zguby”. I tutaj rozumiem, dlaczego ludzie często czekają, aż serie zostaną wydane w całości. To czekanie by mnie dobiło.

Ten tom można podzielić jakby na trzy części. Do pierwszej wchodzimy z przytupem zaraz po wydarzeniach na Hyberii i znów jesteśmy na Dworze Wiosny, gdzie Feyra ma swój plan na zniszczenie Tamlina. W kolejnej Feyra i Rhys między innymi szukają sposobów na pokonanie króla Hyberii oraz sojuszników wśród innych dworów. Tutaj akcja trochę stopuje, ale w dobrym znaczeniu. Bo w ostatniej akcja przyspiesza jak bolid F1 na prostym odcinku toru, który w jednej chwili po prostu traci kontrolę nad sterowaniem i przyprawiając o szybsze bicie serca, wiruje po powierzchni z zawrotną prędkością prosto na bandę. Autorka rzuca plot twist za plot twistem i pokazuje wszystkie strony wojny. I tak jak na wojnie, nie zważając na wrażliwość czytelnika czy litość, stawia na brutalne i drastyczne opisy. Wszędzie panuje chaos, czytelnik wstrzymuje oddech, kiedy wrogowie stają się przyjaciółmi, a przyjaciele wrogami.

Dzięki tej części Dworów możemy bliżej poznać innych bohaterów. Szczególnie jeśli chodzi o Książąt Dworów. I właśnie dlatego wcześniej napisałam, że cieszę się, że akcja zwolniła. Mam ochotę poznać jeszcze lepiej historie niektórych z nich, a uwierzcie, że kilka z Książąt mocno zaciekawiły mnie swoją osobą i myślę, że spokojnie obroniliby się swoją własną książką.

Podobało mi się również, jak zostały pokazane relacje bohaterów, nie tylko tych pierwszoplanowych i powiem wam, że autorka pod tym względem odwaliła świetną robotę.
Wątek relacji sióstr tez dobrze pokazany. Mimo że nie zawsze mogły na sobie polegać, to teraz zbliżają się do siebie. Wyczekiwałam tych scen, choć sama postać Nesty nie przypadła mi do gustu. Dziewczyna była właściwie zła na wszystko i wszystkich (choć jej relacja z Cassianem ma potencjał). Z drugiej strony to trochę można ją zrozumieć, zważając na sytuację, jednak przez większość momentów strasznie mnie irytowała.

Po raz kolejny i nie ostatni polecam wam Dwory. Tylko uważajcie, bo możecie przepaść tak jak ja.