Blisko domu recenzja

Nastoletni Graham zaginął w 1965 roku. Sprawą zajmowała się miejscowa legenda policji, niestety dochodzenie zostało zamknięte, a sprawa nierozwiązana. Niemal po czterech dekadach zostaje odnaleziony jego szkielet. Wszystko wskazuje na zabójstwo. Gdy z prasy Alan Banks dowiaduje się o odnalezieniu szczątek dawnego przyjaciela, przybywa prosto z wakacji, by zmierzyć się z własnymi wyrzutami sumienia. W owym czasie Alan zataił bardzo ważny fakt.
W tym samym momencie zostaje zgłoszone zaginięcie 15-letniego syna znanych celebrytów. Wkrótce z rodzicami kontaktuje się porywacz żądając okupu. Po nieudanej próbie wymiany gotówki za wolność jedynego dziecka pary, policja prowadzi sprawę zabójstwa. Chłopak miał introwertyczną i dojrzałą osobowość, wąski krąg znajomych i zainteresowania kolidujące z wymogami rodziców. Wkrótce trop prowadzi do tajemniczej dziewczyny z tatuażem.

To już moje trzecie nieudane podejście z Robinsonem. Dwie sprawy, w których tak naprawdę ani jedna nie była interesująca. Ten pisarzyna "za pięć groszy" nie ma za krztyny talentu. Jego historie są nieoryginalne, nudne i do bólu przewidywalne. A policja? Wszyscy znają się na sztuce "pisaną przez wielkie s”, wymieniają się śmiesznymi poglądami i mówiąc najdelikatniej jak można, wpieniają przesłuchiwanych na każdym kroku. Rozumiem wścibstwo, ale w tej marnej imitacji powieści każdy jest tej samej maści. Nuda, nuda i jeszcze raz to samo. Szkoda cennego czasu na te wypociny.