Upadek recenzja

Kolejny, siedemnasty już tom z cyklu z detektywem Harrym Boschem. W tej książce nasz bohater nie tylko musi prowadzić śledztwo, ale i stawić czoła intrygom lokalnych polityków i władz policyjnych. Przy okazji Bosch pokazuje inną twarz niż zwykle, to nie zimny zabójca, raczej normalny gość, opanowany, spokojny, logiczny, samotnie wychowujący piętnastoletnią córkę Maddie. Z drugiej strony Bosch jest urodzonym samotnikiem, jego współpraca z partnerem, Davidem Chu układa się słabo, a życiu uczuciowym detektywa lepiej nie mówić...

W tym tomie Harry pracuje równocześnie nad dwiema sprawami, pierwsza, którą otrzymuje z amerykańskiego Archiwum X, dotyczy gwałtu i zabójstwa młodej kobiety dokonanego dwadzieścia lat temu. Obecnie w laboratorium zbadano ślady DNA znalezione na miejscu przestępstwa i okazało się, że... należą do 28-letniego mężczyzny. W chwili zbrodni facet miał więc osiem lat, trzeba jakoś rozwikłać tę zagadkę...

W drugiej sprawie syn wpływowego polityka, Irvina Irvinga, z którym Harry miewał często na pieńku, wypada z balkonu hotelowego, wygląda to na samobójstwo, ale pojawiają się wątpliwości. Irving upiera się, żeby to właśnie Harry poprowadził dochodzenie, po prostu wie, że Bosch to znakomity śledczy.

Cała fabuła książki to tak naprawdę śledztwo w owych dwóch sprawach: tajemniczego gwałtu i niby-samobójstwa. A w tle mamy przekręty polityczne, mętne powiązania między radnymi miejskimi i policją, ustawianie przetargów, intrygi na wysokim szczeblu. Harry stąpa po kruchym lodzie, musi bardzo uważać, bo jeden fałszywy krok może mu zniszczyć karierę zawodową, która i tak zbliża się do końca. A wszystko to dzieje się w Los Angeles, tej Mecce współczesnego kryminału.

Zacząłem czytać i, przepraszam za banał, nie mogłem się oderwać. Nie wiem, na czym polega tajemnica pisarstwa Connelly'ego, bo niby nic specjalnego się nie dzieje, ot detektyw prowadzi dwa niezależne od siebie śledztwa, ale jakoś tak to napisane, że chce się dalej czytać. To cecha bardzo dobrej literatury rozrywkowej.