Kto zabił mamusię? recenzja

Komedie kryminalne są dla mnie najlepszą odskocznią od codzienności. Zwłaszcza takie, jak „Kto zabił mamusię?” Małgorzaty Starosty. Ubawiłam się wyjątkowo podczas tej lektury.

Małgorzata Starosta uczyniła bohaterką powieści siebie – poczytną autorkę książek kryminalnych. Pewnego dnia dowiaduje się, że jej była teściowa, z którą nie miała kontaktu od dwudziestu lat, została zamordowana. Zostawiła jednak list do Małgosi, a z jego tajemniczej treści można wydedukować, kto jest mordercą. Jednocześnie nawiązuje on do powieści napisanej jeszcze w czasach licealnych przez Małgosię. Wszystkie te ślady mają doprowadzić do zbrodniarza, a przy okazji wyjaśnić kwestię śmierci młodej dziewczyny sprzed lat.

Przyznam, że w fabule i intrydze kryminalnej całkowicie się pogubiłam. Czy to w wyniku niewystarczającego skupienia, czy zbytniej zawiłości – raczej tego pierwszego. To jednak uznaję za zupełnie nieważne, bo i tak świetnie się bawiłam. Odkrywanie, kto zabił, jest w tej książce kwestią drugorzędną. Spotkanie z lekkim piórem i fantastycznym poczuciem humoru autorki dostarcza wystarczającej rozrywki. Ma ona talent do tworzenia niebanalnych, pozytywnie zakręconych postaci, którym nie brakuje jednak detektywistycznej smykałki.

Chciałabym otaczać się ludźmi z takim dystansem do siebie, jak członkowie rodziny, a zwłaszcza najlepsza przyjaciółka głównej bohaterki w powieści Starosty. Dialogi pomiędzy nimi to majstersztyk czarnego humoru i zabawnej złośliwości. Chciałabym też odwiedzać miejsca takie jak Pałac w Gruszowie i móc delektować się serwowaną tam przepyszną kuchnią.

Konstrukcja powieści jest typowa dla tego gatunku. Kiedy dokonuje się zbrodnia i rozpoczyna śledztwo, ślady wskazują na różnych podejrzanych. W toku wydarzeń, odkrywania nowych faktów i poszlak, czytelnika wodzi się za nos, by ostatecznie całkowicie zaskoczyć rozwiązaniem. Odrobinę przedłużający się etap dążenia do prawdy wcale jednak nie pozwala się nudzić.

W „Kto zabił mamusię?” autorka nawiązała kilkakrotnie do bieżących wydarzeń. Jednocześnie odnosi się do wydarzeń z własnego życiorysu, więc można się chwilami zastanawiać, czy ta historia nie wydarzyła się naprawdę.

Początkowo powieść powstawała w odcinkach na Facebooku i w kooperacji z internautami. Cały dochód z jej sprzedaży autorka przeznacza na pomoc dla Ukrainy zaatakowanej przez Rosję.

Podsumowując, Małgorzata Starosta zaproponowała czytelnikom książkę lekką i przyjemną, a jednak podczas czytania warto się skupić, żeby nie zgubić wątku J. Bardzo dobrze się ją czyta i jest naprawdę przezabawna, a jednocześnie naturalna w tym komizmie.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta w serwisie nakanapie.pl