Duchy letniej nocy recenzja

Czy lęk może być atrakcyjną emocją dla czytelnika? Po lekturze „Duchów letniej nocy” mogę odpowiedzieć twierdząco. Kolejna już antologia wydawnictwa Zysk i S-ka zawiera dziesięć opowiadań amerykańskich i brytyjskich pisarzy, których wspólnym mianownikiem są duchy.

O duchach się słyszy i czyta, duchy się widuje, ale przede wszystkim o duchach się mówi. Historie o nich z jednej strony nas śmieszą i fascynują, a z drugiej przerażają i na długi czas przepełniają niepokojem. Moją pierwszą refleksją podczas lektury był przebłysk wspomnień, kiedy to na obozach przy ognisku snuto opowieści o zjawach i straszydłach. Ich efekt był tym większy, im mniej czasu pozostawało do północy i nawet najwięksi twardziele ulegali sile tych historii.

Jak to w antologii bywa opowiadania są różne. Będziemy mogli przeczytać o nawiedzonych domach, zemście zza grobu, tajemniczym więźniu oraz straszliwych konsekwencjach pewnych wyborów i skutkach czytania nie swoich listów. Jedno trzeba przyznać, jest różnorodnie i każdy znajdzie tu coś dla siebie. W mojej opinii najsłabiej wypadło opowiadanie otwierające: „Niezamieszkany dom”. Jest najdłuższe i zwyczajnie nużące. Jednak jeśli dotrwacie do końca, będzie coraz lepiej.

Trudno byłoby mi wybrać faworyta. Duże wrażenie zrobiła na mnie historia napisana przez Amelię B. Edwards. Znam ją jako wybitną egiptolożkę a jej opowiadanie „Monsieur Maurice” zgrabnie łączy aurę tajemniczości z trudną historią konfliktu prusko-francuskiego. Z kolei „Przeszłość” od początku wprowadza duszną, lepką i mroczną intrygę - dom państwa Vanderbridge skrywa wiele tajemnic. „Skakanka” ma fenomenalne zakończenie, a „Wiedźma z Peak” ubawiła mnie do łez.

Od grozy - przez morał - do śmiechu. Wachlarz emocji, których dostarcza lektura „Duchów letniej nocy” jest naprawdę szeroki. Jeśli ciekawią was zjawiska niewytłumaczalne w żaden logiczny sposób i lubicie poczuć odrobinę niepokoju to lektura w sam raz. Miłośnikom klasycznego horroru, odradzam. Nie znajdziecie tu takiej makabry i dosadności. Teksty są wyważone i wysublimowane, nie epatują przemocą.

Na koniec wspomnę o szacie graficznej. Książka jest przepięknie wydana! Twarda oprawa opatrzona obwolutą, na której (podobnie jak na okładce i grzbiecie) widnieje klimatyczna ilustracja Urszuli Gireń. Na uwagę zasługuje fakt, że książka jest szyta, co nie jest obecnie powszechną praktyką. Wszystko to świetnie koresponduje z treścią zamieszczonych w niej opowiadań, podkreślając ich klasyczny charakter. Polecam miłośnikom historii z dreszczykiem. Będę do nich wracać.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.