Duch zagłady recenzja

Po dłuższej przerwie, w końcu zebrałem się do trzeciej części cyklu Manitou, która już na pierwszy rzut oka, wyróżnia się pokaźną objętością na tle pozostałych odsłon. Nie trudno też było domyśleć się, że wydarzenia z poprzednich części nie zostały rozwiązane do końca, a mając świadomość, że to jedynie półmetek cyklu, to i tutaj pewnie zostanie ich jeszcze kilka. Mimo to, wkroczyłem w tę historię jak za pierwszym razem i kolejny raz pozwoliłem oprowadzić się po piekielnych czeluściach indiańskiej magii.

Zło stopniowo przybiera na sile. W pierwszej części cyklu ograniczało się głównie do nowojorskiego szpitala, w drugiej zaś wyszło poza jego obszar by opętać mieszkańców miasteczka Bodega Bay w północnej Kalifornii. Przyszedł więc czas na kolejny krok, którego droga przemarszu rujnuje kolejno Phoenix, Kolorado, Chicago oraz Nowy Jork. Wszystko by dokonała się zemsta, a biały człowiek zapłacił za krzywdy wyrządzone indiańskim plemionom. Wszystko by powróciły czasy bizonów, wigwamów i dawnych rytuałów.

Na tle wspomnianych wydarzeń pojawia się już dobrze znany wróżbita Harry Erskine oraz kilka współtowarzyszących mu postaci, którzy kolejny raz spróbują zmierzyć się z indiańskim ostrzem zagłady jaki dzierży dotychczas niepokonany szaman Misquamacus. Wsparty pozaziemskimi siłami, o których legendy zostały zapomniane bądź głęboko ukryte. I tak jak antybohater w ciągu ostatnich lat zyskał na sile i zwiększyło się jego pole działania, tak po stronie ludzkiej, bohaterowie stali się bardziej ostrożni, mniej pewni siebie, a nawet wycofani, świadomie unikając bezpośredniej walki. Ta jednak nadchodzi, nie pytając o zgodę i gotowość przeciwnika.

Trzecia część cyklu wypadła ciut słabiej na tle poprzednich części, mimo to nie zabrakło w niej miejsca dla spektakularnych obrazów zniszczeń, demonicznych nawiedzeń, czy też makabrycznych scen. Połykając kolejne rozdziały czułem narastający niepokój, że koniec końców może nie starczyć miejsca na ostateczne starcie przeciwników, bądź odbędzie się w ekspresowym tempie. I tak się właśnie stało. Szybko i krótko niczym skok z dachu jednego z osiedlowych garaży, po którym otrzepuje się ręce i zapomina o odbytym locie. Mam jednak świadomość, że historia wciąż trwa, a Wielka Otchłań jest nadal niezbadana i pełna tajemnic.