Wundermistrz. Powołanie Morrigan Crow recenzja

Mam nadzieję, że udało się Wam zaznajomić z pierwszą częścią „Nevermoor. Przypadki Morrigan Crow”.

W części II "Nevermoor. Powołanie Morrigan Crow" autorka bez zbędnych opisów z części pierwszej wprowadza czytelnika w historię dalszych losów dziewczynki. Możemy znowu spotkać bohaterów pojawiających się z tomu pierwszego ale także pojawiają się nowi, którzy są niezbędni, aby z początku nieco monotonna akcja mogła „z kopyta” ruszyć do przodu i utrzymać swoje tempo już do końca powieści.

Kończąc część pierwszą mamy wrażenie, że nasza bohaterka znalazła oazę spokoju w nowym miejscu, dzięki nowym znajomym. Niestety, nic bardziej mylnego. Po przyjęciu jej do Towarzystwa Wunderowego, Moriggan zmuszona jest ukrywać to jaki ma dryg, nie może szkolić się jak inni uczniowie, gdyż Rada Starszych okroiła jej plan zajęć a na domiar złego ktoś szantażuje całą jej jednostkę (czyli klasę). Nasza bohaterka zaczyna się czuć niepewnie. Również częsta nieobecność Opiekuna niekorzystnie wpływa na stan emocjonalny Morrigan. Nowe postacie oraz nowe miejsca przedstawione przez Jessicę Townsend są niezwykle barwne a dodatkowego smaczku dodaje fakt, że i w tym tomie pojawia się Ezra Squall, który dopada dziewczynkę w momencie, gdy jest najbardziej wycieńczona psychicznie. Co z tego wszystkiego wyniknie i jak potoczą się dalsze losy naszej bohaterki? Abstrahując od fabuły mam inne dygresje, gdy czytałam część pierwszą niejasno nasuwało mi się pewne skojarzenie do innego „magicznego” bohatera – Harry’ego Pottera. Jednak w sumie po analizie na wieku te porównania się zakończyły. Oglądając okładkę tej części również mam skojarzenia związane ze wzmiankowaną serią o Harrym. Sądzę, że Wydawca mógł użyć innych kolorów, które nie kojarzyły by się tak bardzo ze znanym nam chłopcem. Może to był chwyt marketingowy? Nie wiem, jednak mnie on nie zachwycił bo jest tyle innych barw, które mogły zostać wykorzystane. Jednak na szczęście na kolorach z okładki podobieństwa się zakończyły.

Oprócz, według mnie, tych drobnych „potknięć” nie mam w zasadzie żadnych innych uwag. Poza tym sądzę, że postać głównej bohaterki jest wykreowana w taki sposób, że każde dziecko jak i dorosły czytający tę powieść od razu zechce się z nią zaprzyjaźnić. A nie zawsze główny bohater wyzwala w nas takie odruchy. Ciekawa historia, niezwykłe postacie i fantastyczny świat przedstawiony przez Townsend zachęcą zarówno dzieci jak i ich rodziców do sięgnięcia po powieść, bo uważam, że naprawdę warto po nią sięgnąć. Żadna minuta poświęcona na czytanie tej serii nie jest stracona.