Miłość w Zakopanem recenzja

Agnieszka Jeż "Miłość w Zakopanem". Powieść, wbrew tytułowi, który budzi pewne automatyczne konotacje, niebanalna i nietuzinkowa. Mocno osadzona w realiach Polski lat 30 ubiegłego wieku. Diskonale oddaje klimat ówczesnego świata, który niby prosty i klarowny pod powierzchnią konwenansów i społecznych zwyczajów, tętni żywiołową siłą niczym wrzaca, wulkaniczna lawa. Takie to właśnie były czasy. Pełne sztywnych koronek i wiecznej trwogi o to "co ludzie powiedzą", ale i eleganckich smokingów, ciągnących za sobą ledwo dostrzegalną nutę zmysłowych, damskich perfum. Główna bohaterka Jadwiga, panna z dobrego domu, zdobyła świetną partię w osobie niejakiego Mariana. Młodzieńca, który umocniony intratnym mariażem, miał zrobić błyskotliwą karierę i zapewnić rodzinie byt co najmniej luksusowy. Stało się jednak inaczej... Otóż pozostawiona samej sobie, stateczna żona w zaawansowanej, trzeciej, ciąży musiała opuścić otaczający ją klosz i zmierzyć się z prawdziwym życiem. Podjęła, jak na owe czasy, niezwykle brawurową decyzję o tym, że odtąd będzie przynosić ulgę udręczonemu ciału, choć przy okazji dawała i azyl równie umęczonej duszy. Zgłębiła więc tajniki anatomii i wyjechała do stolicy polskich Tatr. I tak dopiero wtedy zaczęła się jej prawdziwa wędrówka... po spełnienie. W powieści doskonale współgrają ze sobą dwa światy. Zewnętrzny skupiony na codziennym życiu, w którym kobiety osaczone były pokaźnym murem nakazów i zakazów oraz wewnętrznym, gdzie wyraźnie zaobserwować można proces wychodzenia z okowów tradycji i ograniczeń. Bohaterka ewoluuje w przedziwny sposób zrzucając ciężar życia w rytm melodii " to wypada" i "tak trzeba". Rozwija samoświadomość, poznaje siebie, uczy się jak definiować swoje potrzeby i wyrażać światopogląd. Stacza batalię o własne ja, które pod wpływem różnych zewnętrznych okoliczności, rozkwita. W powieści pojawiają się takie postaci jak Zofia Nałkowska czy Witkacy, które już same w sobie są kwintesencja epoki. Znaczący jest też wybór Zakopanego na miejsce akcji. Choć atmosfera przedwojennej stolnicy Tatr jest nieco eteryczna, autorka dołożyła wielu starań, by wprowadzić koloryt lokalny. Powieść niewątpliwie traktuje o wielkiej przemianie obyczajowej i światopoglądowej jaka dokonała się w I połowie XX wieku. Książka interesująca, godna uwagi i skłaniająca do rozmyślań, bo jak wiadomo, historia lubi zataczać koło.